Everything's not lost

En net wanneer je denkt gewoon niet meer te kunnen ontwerpen en bloggen, lukt het ineens wel weer.

Wat een struggles had ik de afgelopen tijd qua motivatie om te ontwerpen zeg.

Ik heb bijna 2 jaar een ontzettend leuke vaste baan, maar de verspreiding van de hoeveelheid dagen over de week veranderde nogal eens. Sinds kort werk ik vier aaneengesloten dagen, waardoor ik dus ook 3 dagen op rij heb om te kunnen ontwerpen. Daar ben ik erg blij mee en het was een fantastisch en efficiënt plan in theorie.

Maar in de praktijk bleek het toch niet te werken en dat frustreerde me mateloos. Op het moment dat ik vrij was en de hele dag de tijd had, kreeg ik mezelf toch niet zo ver om te gaan ontwerpen. Ik had er gewoon echt geen zin in. Belachelijk vond ik dat van mezelf, ik was flink teleurgesteld in mijn zelfdiscipline en twijfelde of ik ontwerpen überhaupt nog wel leuk vond aangezien het steeds niet lukte mezelf te pushen.

Tijdens mijn vaste baan stuur ik onder andere het bezorgteam van de woonwinkel aan en toen een paar weken terug een van de jongens vrij was, hielp ik de ander met een paar bezorgingen. Ik sprak in de auto met hem over mijn ontwerpfrustraties en vertelde dat als ik mijn maandelijkse treinrit naar Leeuwarden maak, het dan wel altijd lukt. Ik legde hem uit dat ik dat totaal niet begreep, maar hij antwoordde zo simpel en zo doeltreffend dat ik er even stil van werd. Hij zei dat het helemaal niet raar is en het komt door een afgebakende tijd. Ook wel de omgeving zoals ik vermoedde, maar vooral de afbakening van tijd: Je weet dat als je instapt je 2 uur de tijd hebt. Klaar. Dat werkt.

Waarom heb ik daar nooit eerder aan gedacht?! Kaders hebben mij op de opleiding ook altijd geholpen. Op het moment dat ik een opdracht kreeg waarbij alles mocht, liep ik vast. Kaders helpen me richting te geven en vervolgens kon ik natuurlijk juist de grenzen opzoeken en ze eventueel zelfs doorbreken. Een afgebakende tijd klonk dus ook direct zo logisch. Vreemd dat ik me dat nooit eerder beseft heb.

Ondanks die realisatie bracht ik het niet direct in praktijk. Maar nu op mijn vrije dag, terwijl ik over een aantal uur op wintersport ga, vind ik mezelf ineens achter mijn laptop heerlijk aan het ontwerpen. Ik heb er niet eens over nagedacht, het gebeurde gewoon.

Ik moet mijn tas nog inpakken, de was opruimen, het huis in orde maken, vakantieboodschappen doen en eerlijk is eerlijk; mij zelfs nog aankleden.

Maar ik ga zitten, open een leeg Illustrator-document en begin aan een illustratie. Ik voel de tijdsdruk en het voelt heerlijk. Alles lijkt vanzelf te gaan. Ik denk niet eens na, het ontstaat gewoon, net als de letters die ik nu typ. In een razend tempo is de illustratie af en ik voel me top!

En hoewel ik voor mijn gevoel dit soort momenten nog niet echt onder controle heb, ben ik weer een inzicht rijker en een frustratie armer.

Tijd voor een onbezorgde wintersport!

Ps.
Zoals ik samen met Marc een serie metalen vogels verspreidde door Utrecht omdat ze anders weggegooid zouden worden, zo neem ik op wintersport ook een verkeerde druk van pinguïns-buttons mee om ze door Oostenrijk te verspreiden. Volg het net als vorig jaar op mijn Facebookpagina als je nieuwsgierig bent geworden.