Het eindexamen van een kunstacademie is voor veel mensen namelijk lastig voor te stellen, omdat het niet zo is dat je in een grote zaal zit, het examen op een a4tje krijgt, de antwoorden invult, dat inlevert en dan enige tijd later te horen krijgt of je het wel of niet gehaald hebt.
Ons eindexamen is meer te vergelijken met een tv-talentenjacht als Idols, X-factor, Popstars, of iets soortgelijks vind ik persoonlijk.
Uitleg?
Het eindexamen op Minerva is een presentatie in expositie-vorm. Je "optreden" dus als het ware. (dus niet een saaie statische powerpoint, maar actief en dynamisch tussen het werk wat je hebt gemaakt en hebt opgehangen/neergzet). Dat optreden duurt zo'n 10 minuten en daarna geeft de "jury" direct commentaar. Ze vertellen net zoals in de talentenjachten wat ze goed aan je optreden vonden en waar je aan kan werken voor een volgende keer. Dan knik je wat instemmend of je mompelt dat je zelf vond dat het wel heel lekker ging, want soms komt het jurycommentaar net zo onverwachts als bij de kandidaten van de talentenjacht.
Maar met de mening van de jury na je optreden ben je er nog niet. De uiteindelijke uitslag wordt namelijk aan het eind van de "show" bekend gemaakt, als al je medekandidaten ook geweest zijn en de jury in beraad is gegaan. (Herkenbaar?)
En net zoals je vaak ziet bij de talentenjachten, is onze klas ondanks concurrenten, ook een vriendengroep geworden die ingespannen meekijkt naar de optredens van elkaar, en waarbij je het beste met elkaar voor hebt. Ook als dat betekend dat jouw prestatie minder goed uit de verf komt als een ander heel goed heeft gepresteerd. Tijdens het wachten op de uitslag, hangen wij dan ook met z'n allen in een gang of hal, meestal zittend op de grond en druk discussiërend over hoe het ging en wat de uitslag zal zijn. Wie valt er af en wie gaat er door..Uiteindelijk is het dan zover en mag je één voor één naar binnen. Met een bonzend hart loop je naar binnen, terwijl de succeswensen nog even snel gefluisterd worden door de andere kandidaten. En je verschijnt voor de jury. Ze beginnen vaak met je naam terwijl ze dan net zo streng kijken als in die talentenjachten en je kunt ook net zo weinig van hun gezicht aflezen. Na een korte inleiding over hun motivatie voor deze beslissing, vertellen ze dan of je het hebt gehaald of niet..
Of je krijgt de koude rillingen en loopt gebogen, al hoofdschuddend het lokaal weer uit en zegt stilletjes "neeh,helaas". Je gaat vervolgens huilen en wordt gelukkig getroost door je medekandidaten die je opvangen en even meenemen naar een rustiger plekje.
Óf..! na het horen van de uitslag suist het bloed door je oren en ren je naar buiten met opgeheven armen, juichend van blijdschap "ik ben geslaagd!". Je klasgenoten springen je om je nek en feliciteren je hartelijk. Als dat geen herkenbaar tv-talentenjacht-moment is..
Ik ga voor dat laatste scenario vrijdag 18 februari. Juichen zal ik!
