Dat ik luisterde naar mijn hart bij een pitch, was
bijvoorbeeld zo toen ik het t-shirt voor het Ronald Mc Donalds Fonds ontwierp
in samenwerking met Rauw ontwerp. Voor een goed doel, op een regenachtige
zondagmiddag, zonder er teveel tijd aan kwijt te zijn. Redenen waarom ik het voor mezelf kon verantwoorden.
Er is nog zo’n project dat ik puur doe omdat ik er zoveel
plezier aan beleef. Kunst Om Het Lijf. Zonder dat ik af wil doen aan de
organisatie of de wedstrijd, is het nou niet iets waar ik als ‘professioneel
designer’ wat aan heb. En niet in de laatste plaats omdat het niet mijn
vakgebied is: mode/kunst. Het is des te
meer iets wat ik een ontzettend interessant gebied vind. Niet zozeer mode, daar
heb ik niks mee, maar juist draagbare kunst. Dat fascineert me.
Als beginnend kunstacademie-studentje deed ik voor de
eerste keer aan deze wedstrijd mee. Nog nooit een knoop aangenaaid (daar heb je immers moeders
voor) en zonder naaimachine of enige kennis, besloot ik een jurk te gaan maken.
Met veel vallen en opstaan lukte het me om een mooi geheel neer te zetten. Er
werd wat gelachen door mijn medekandidaten om mijn gebrek aan kennis en de
daardoor verkeerde keuzes in stof bijvoorbeeld, maar uiteindelijk mocht het resultaat er
zijn. Mijn model schreed prachtig over het podium in een loodzware maar luxueuze
gala jurk van duizenden glimmende paperclips. Het bleek tevens de start van
haar nu glansrijke modellencarrière.
Het was een flink intensieve tijd van eindeloos lang werken
aan de jurk, oefendagen, pas sessies en de drie dagen lang durende show. Maar
hard werken loont des te meer. Het was geweldig! De reacties waren lovend, mijn
model straalde en alle ontwerpers vormden een leuke groep. “Volgend jaar weer
hè?” was het meteen.
Zo gezegd zo gedaan. Het jaar erop wilde ik me verbeteren in
de afwerking en me dus ook meer richten op goede naaitechnieken. De naaimachine had ik
aangeschaft, de details werden beter, maar het thema was moeilijk. Het thema ‘Glow
in the dark’ zorgde ervoor dat ik als het ware twee kostuums moest maken. Een
beeld voor als het licht uit is tijdens de show, maar ook een voor met het
licht aan (vond ik zelf). Ik verloor me
in de details dit keer en had een heel subtiel kostuum in plaats van groots en theatraal. Al
met al had ik mezelf verbeterd en was ook deze creatie weer bijzonder.
Ik had weer goede verbeterpunten gevonden voor de derde
keer deelname. Die derde keer lukte het echter niet. Ik zat midden in mijn eindexamen, mijn
relatie was net over, woonde weer alleen en was nog bezig om het allemaal te
verwerken. Ik had wel een concept voor deze editie van Kunst Om Het Lijf, maar geen exacte vorm
nog voor het kostuum. Het ontwerpen liep niet lekker en ik werd ook nog eens ziek
op het moment dat ik dacht alles nog even in te kunnen halen. Vreselijk vond ik
het om te moeten opgeven, maar ik redde het echt niet. Niet met het niveau dat
ik voor ogen had in ieder geval. Huilend hing ik aan de telefoon, omdat het
voelde als falen. Er waren al kaartjes gekocht, mijn model keek er naar uit,
maar ook de organisatie wilde ik niet teleurstellen. De reacties waren allen
lief en meelevend en de organisatie stimuleerde me door te gaan, maar ik
stopte. Ik stopte en mijn ouders accepteerden dat.
Ik schreef er een kleine blogpost
over en ik weet tot op de dag van vandaag nog hoe mijn stagebegeleider
reageerde toen hij het las. “Phebe heeft iets goeds gedaan, echt knap!” verkondigde hij in de designstudio. Vol verwachting werd er opgekeken; “wat heb
je gemaakt dan?” werd er zacht gevraagd. Maar Marc zei vol trots: “Phebe heeft
een project gestopt. Besloten niet er niet mee verder te gaan.” Hoewel iedereen hem wat glazig aanstaarde op dat moment
(inclusief ik), begreep ik zijn opmerking pas veel later.
Je eigen projecten loslaten waar je enthousiast over bent
geworden, aan hebt gewerkt met hart en ziel, is een van de moeilijkste dingen om te doen als designer. En dat wist hij. We krijgen er als ontwerper allemaal meer dan eens mee te maken: 'kill your darlings'. "Soms is het moeilijk toe te geven dat iets wat je hebt gemaakt (en dat je leuk vind) niet werkt voor een bepaald project. Het lijkt dan een grote stap op compleet opnieuw te beginnen, maar bedenk dat elk eind een nieuw begin is." (Uit: Graduation Guide For Design Students). Terwijl het voor mij voelde als falen, vond
hij het dus juist een ontzettend goede stap.
Dat jaar ben ik niet naar de show geweest om de rest te
bekijken, dat zou steken. Het jaar erop deed de originele organisatie niet meer
mee en hoefde het voor mij ook niet zo. Maar dit jaar kreeg ik een mailtje dat
de voltallige staf van voorgaande jaren terugkeerde als organisatie van
Kunst Om Het Lijf. Natuurlijk wekte dat meteen mijn enthousiasme, maar toch
twijfelde ik nog. Toen een week voor de deadline mijn vader een artikel uit het NoordHollands Dagblad
doorstuurde dat het de 5e editie zou zijn en dus heel spectaculair
zou worden, was dat de laatste push die ik nodig had.
Ik ben ontzettend toe aan mijn derde, maar ook laatste
keer Kunst Om Het Lijf . Ik maak af waar ik ooit mee ben begonnen, maar nu met
een goed voorbereid ontwerp. Ik typ dit terwijl ik nog onderweg ben naar het
selectiegesprek, maar zal jullie daarna weer op de hoogte houden van het
ontwerpen en maken. Alles gaat straks weer van start, het zal wel weer
intensief worden, maar ik kijk nu al uit naar het genieten van de show(s). Het moment dat je ziet, maar vooral de voldoening voelt, waarvoor je het allemaal gedaan hebt.
Onbeschrijflijk.