Straatpoëzie

Zo'n 2,5 jaar geleden zag ik ze voor het eerst. Nietsvermoedend stond ik al kletsend voor het stoplicht te wachten met mijn toenmalige stagebegeleider Marc Th. van der Voorn. Kort daarvoor had hij het nog over een waterdruppel in de douche die in de vorm van een hartje op de grond lag. Nu zag hij weer een hartje. "Verliefd ofzo?" grapte ik nog. Maar dit maal was het geen toevalligheidje of fantasie (want ondanks een foto als bewijs, vond ik hartjes zien in druppels toch wat dromerig). Nee dit keer was het een rood fietsersstoplichtje in de vorm van een echt hartje. Iemand had met een prachtig simpele zwarte sticker het licht zo afgeplakt dat het stoplicht een prachtig rood brandend hart was. 

In de dagen die volgden tijdens mijn half jaar durende stageperiode, zag ik rondom Utrecht Centraal overal deze stoplichten. En elke keer weer bracht het me een glimlach op het gezicht. Iemand die zijn verliefdheid met de rest van Nederland deelt? Een geheime liefdesverklaring? Of iemand die liefde toewenst voor ieder die het ziet? Een vervrolijking van het straatbeeld? Gaat het om manipulatie? Vervreemding? Wat de boodschap ook was, mooi vonden we het sowieso.

Twee jaar later keerde ik terug naar Utrecht, om er te komen wonen dit keer, en na een tijdje weer regelmatig terugkeren naar de plek waar ik toen stage liep, verschenen er ineens naast de welbekende hartjes, ook klavertjes vier op de stoplichten! Op het groene licht natuurlijk, dat wel. Zelfde soort sticker, zelfde soort poëzie. Liefde misschien niet dit keer, maar 'geluk'. Net zo mooi vind ik eigenlijk. Utrecht draagt je liefde en geluk toe.. prachtig toch? Of in ieder geval brengt het je een glimlach als je wacht!

Niet al dit soort straat-kunst kan ik waarderen. Zo is er ook een nijntje-stoplicht in Utrecht of, wie kent het inmiddels niet: het wild breien (dat tot mijn afschuw ook nog onlangs is uitgeroepen tot mooiste woord van 2011..). Maar daar heb ik dus juist helemaal niets mee. Voor mij is straatkunst, want zo noem ik het maar, pas mooi als het subtiel is; het moet er niet te dik bovenop liggen, teveel toevoeging zijn of erg opvallen. Daarnaast moet het ook een tweede laag hebben die een soort poëzie uitdraagt. Die combinatie geeft het zijn charme en schoonheid.

Zelf doneren Marc en ik inmiddels ook ons eigen cadeautje aan het centrum van Utrecht. Tijdens onze spontane actie werden we echter per ongeluk gespot door de redacteur van het AD. Wat resulteerde in een leuk stukje van Bert van den Hoed in het AD Utrecht van woensdag 23 november. Een fragment:

Utrecht • Bijna onzichtbaar zijn ze. Bijna maar niet helemaal. Laatst stond ontwerper Marc van der Voorn bij het verkeerslicht te wachten en was hij er getuige van dat iemand het zag. Een vogeltje van roestvast staal (rvs) dat achteloos is neergestreken op een verkeersbord. Moet je kijken, een vogeltje, wat leuk, had de fietser gezegd. Een simpele opmerking. Maar Marc werd er innig tevreden van. Zijn doel was bereikt. 

Sinds een dag of acht zijn de innemende vogeltjes te zien. Voor wie er een beetje oog voor heeft. Marc van der Voorn (37) is ontwerper van onder meer designlampen. En verantwoordelijk voor deze Popup-art, of stadspoëzie zoals hij het noemt. 

Voor een lamp waarbij een vogeltje op de rand zit had hij de vogeltjes ontworpen. toen de constructie van de lamp veranderde, bleef hij met een stuk of twintig beestjes zitten. Dat wilde hij niet zomaar laten gebeuren. ,,Ik heb ze nu als het ware aan de stad gedoneerd," zegt hij.

En zo kan het gebeuren dat voorbijgangers bij verkeersborden op drukke verkeersknoppunten twee mensen geconcentreerd in de weer zien met onduidelijke bezigheden. Dat zijn Marc en zijn oud-stagiare Phebe Lilian die op een trapje een vogeltje plaatsen. [..]
  
Om niet alles weg te geven moet je de vogeltjes zelf maar spotten en laat ze je vooral ook een glimlach bezorgen. Je vind ze voornamelijk door het centrum van Utrecht. Ik zou het leuk vinden als je laat weten als je er een gevonden hebt!