woensdag 4 september 2013

Jammer?

Iedereen die artiest is, in welke vorm dan ook, zal regelmatig afgewezen worden, maar zodra het gebeurt is het toch altijd weer jammer. Én ergens goed voor.

Ik zat bij de 10 gekozen kunstenaars die hun idee voor het Kinderboekenbal ’13 mochten presenteren aan de organisatie. Een ontzettend leuke manier, want je ziet ook elkaars ideeën en de sfeer is altijd goed omdat je elkaar snapt, je zit in hetzelfde schuitje. Eigenlijk weer zoals ik al eens eerder vergeleek, zoals Idols, maar deze keer dan de finale. Met zelfs overeenkomstige woorden als: ‘je zit bij de laatste 10 en dat alleen is al een prestatie op zich, je kunt met opgeheven hoofd het strijdtoneel verlaten als je niet door bent’.

Ratio en gevoel botsen altijd even kort op het moment dat je wordt afgewezen. Want de wijze woorden besef je wel, maar toch is het balen. Lang duurt die strijd echter niet, vrij snel overwint de ratio het en sleept mijn gevoel daar in mee. En uiteindelijk resulteert dat in een soort energieboost en juist een positief gevoel dat iets loopt zoals het loopt.

Ik ben ervan overtuigd dat deze specifieke afwijzing goed is om twee redenen. De eerste is dat ik een toelichting heb gekregen op welk punt ik ben afgewezen en welke punten juist wel goed waren. Dat is erg fijn, omdat ik van dat commentaar gebruik kan maken voor een nog betere pitch voor het volwassen boekenbal bijvoorbeeld. Mijn ultieme droom eigenlijk als volgende project, met dezelfde organisatoren. Met de aanwijzingen maak ik wellicht wel meer kans op deelname dan dat ik dat had zonder, had ik zo bedacht.

Het tweede positieve dat ik uit de afwijzing haal, is dat het me weer een lekkere ontwerp-boost heeft gegeven. Weer bezig zijn met (de voorbereiding van) een project  geeft me een heerlijk gevoel. Ik kan weer antwoord geven als me wordt gevraagd waar ik momenteel aan werk. Ik kan mijn creatieve energie weer gericht ergens in kwijt en zodra ik bezig ben met één project, gaan de radars weer draaien waardoor volgende projecten ook ineens op gang komen.

Zo was ik ondertussen (tussen het inleveren van het idee en de uitslag) ook bezig met eigen ontwerpen. Een illustratie van een icoon van Den Bosch, die uiteindelijk deel moet gaan uitmaken van een hele grote illustratieve kaart van de stad.

Maar ook met een 3e Add-on combinatie van een jungle achtergrond, met leeuw/tijgertjes als buttons. De achtergrondafbeelding zal dit keer door middel van een zeefdruk op linnen tasjes worden gedrukt. Vorige keren verkende ik de grenzen van de flock druktechniek en ging er doelbewust overheen. Nu wil ik ook weer alles uit deze druktechniek halen, door gebruik te maken van een halftone techniek.

Halftone is een soort raster, opgebouwd uit stippen. De afbeelding wordt geprint in slechts één kleur inkt, maar de stippen variëren in grootte of densiteit, waardoor er een optische illusie ontstaat van een donkerdere of lichtere kleur. Natuurlijk is dat ook toe te passen met primaire kleuren stippen, waarbij de werking van de menselijke hersenen maakt dat er een secundaire kleur ontstaat, zoals men deed in het pointillisme. (Door gele en blauwe stippen te gebruiken, ontstaat er een optische illusie van groen bijvoorbeeld). Ik zal me in mijn project echter beperken tot één kleur uiteindelijk. En ben daar weer heerlijk mee aan het schetsen op het moment.

Als de afwijzing ervoor heeft gezorgd dat ik nu mijn tijd besteed aan deze projecten en daarbij ook nog eens meer kans heb op deelname aan het volwassen boekenbal, dan denk ik dat ik er misschien wel meer uit heb gehaald, dan dat ik wel door was geweest naar het ontwerpteam.

zaterdag 3 augustus 2013

Een stad 'mijn' stad maken

Mijn moeder vertelde me altijd hoe Gerard Joling voordat hij echt bekend werd er keihard aan werkte. Niet door alleen te trainen en dan wachten of hopen dat hij werd ontdekt, maar door zich gewoon overal te laten zien. Uiteindelijk wordt je natuurlijk vanzelf bekend als je constant overal maar bent. Ze vertelde dat bij elke talentenjacht of muziekfeestje in de buurt hij wel was. Dat iedereen inmiddels zoiets had van “ohnee heb je hem ook weer”, maar dat men dus wel wist wie hij was en wat hij deed.

'Wat de ene Schagernees kan, kan de ander ook' had ik bedacht. Maar dan in Den Bosch en op design gebied. En niet precies hetzelfde hoor, minder negatief natuurlijk en die voorgrond positie zou ik ook heel ongemakkelijk vinden. Maar iets in zijn verhaal trekt me wel. Ik zou dat ook kunnen doen: op elk design/cultureel event aanwezig zijn en/of er op een bepaalde manier mee betrokken zijn. Dat je er vanuit kan gaan dat als er een design evenement is in de stad, dat het vanzelfsprekend is dat ik er ook ben. Bekend of gekend worden heb je immers gewoon zelf in de hand. Of mensen mijn werk ook wat vinden staat daar los van.

Maar voordat ik me overal mee bemoei wilde ik me eerst wat voorzichtiger mengen in Den Bosch en de stad leren kennen. Vrij simpel, zoals je dat altijd doet bij een nieuwe omgeving, zo fiets ik elke keer een andere route naar dezelfde bestemming, of stap ik straatjes is die ik niet ken om te zien waar ik dan uitkom. Zo skate ik steeds een ander rondje naar de omliggende dorpjes en maak ik gretig gebruik van steeds een ander recreatie/natuurgebied.

Maar ook wat structureler, zoals mijn flexplekken-test natuurlijk, maar ook door het bezorgen van de post, de regionale bladen door te spitten, me in te lezen over Den Bosch op cultureel gebied en natuurlijk de toeristische attracties te bezichtigen.
Laatst volgde ik een lezing in de Verkadefabriek o.a. over gerealiseerde community art achtige projecten in Den Bosch. Dat bleek in de wijk te zijn waar ik zaterdags de post bezorgde. En zo ontstaan er vanzelf steeds meer verbindingen met de stad.

Toen ik de keus had gemaakt om naar Den Bosch te verhuizen, had ik al gekeken hoe ik me kon verbinden aan de stad. Dat vond ik meteen: Het museumkwartier zou open gaan voor het publiek, ongeveer anderhalve maand na onze verhuisdag. Op het moment dat ik het museum benaderde woonde ik zelfs nog in Utrecht, maar ik moest en zou dat van dichtbij meemaken. Zo’n aanwinst voor de stad, zo modern en zo’n culturele trekpleister, daar wilde ik bij zijn. En dus ben ik als vrijwilliger gaan werken in de gezamenlijke museumwinkel van het Noord Brabants Museum en het Stedelijk Museum ’s Hertogenbosch. We kregen rondleidingen in de musea die op dat moment nog aan het verbouwen waren. Elke keer zagen we het mooier worden en na de opening door Prinses Beatrix mochten we de eerste bezoekers ontvangen. Het Brabants Dagblad besteedde een week aan de twee musea, twitter ontplofte en de eerste dag werden er maar liefst 6.900 bezoekers ontvangen. De reacties zijn nog steeds lovend en om het allemaal van binnenuit mee te mogen maken is geweldig. (tip: de winkel en restaurant met tuin zijn vrij toegankelijk, dus ook leuk als je niet naar het museum gaat)

Er is nog veel meer te ondernemen om me te blijven ontwikkelen hier en ik zal er dan ook met alle plezier mee doorgaan. Gevolg is wel dat alles waar ik een passie voor heb of ontwikkel dat in mijn hoofd zit, zich uit in (grafische) uitingen. Zoals ik vroeger de personen schilderde die in mijn hoofd zaten, volgen de add-on kaartjes nu vaak mijn leven. Het duurt niet lang meer of Den Bosch zal verschijnen in mijn werk. Liefde ontwikkelen is iets moois, maar pas als je het ook kan uitdragen geeft het echt voldoening.

woensdag 15 mei 2013

Gratis Flexplek(ken) in Den Bosch

Een van mijn manieren om Den Bosch te leren kennen is het zoeken naar plekken waar ik lekker kan werken met mijn laptopje. Een flexplek dus, maar dan wel gratis.

In Den Bosch zijn er net als in Utrecht weer fantastische plaatsen als Seats2meet en de Koffiebrandery, waar je een plek kunt huren om te werken of te vergaderen. Maar net als in Utrecht is het nadeel voor mij dat je daar voor moet betalen, maar vooral ook dat de openingstijden nogal beperkt zijn. Dus startte ik mijn zoektocht naar een alternatieve werkplek.

(Half augustus experimenteerde ik al met werken op zo’n soort flexplek in Utrecht, maar dan zonder internet. Dit om de productiviteit te vergroten en dat werkte ontzettend goed. Ik heb het nog steeds nodig om ergens anders dan thuis te werken, maar het is wel zo handig om zo nu en dan internet te kunnen gebruiken natuurlijk.)


Ik ben dus aangewezen op plekken die vrij toegankelijk zijn en waar gratis Wifi is. Het lastige daaraan is, dat ik het heel belangrijk vind dat ik er niet wordt weggekeken als ik mijn laptopje open klap. Werken op een plek als deze kan als bezwaarlijk worden ervaren, omdat ik nou niet bepaald voor hun omzet zorg. Ik hou uren lang een plek bezet (of 4 plekken op het moment dat ik dit typ), terwijl ik slechts een paar kopjes koffie drink en misschien een broodje als ze geluk hebben. Daarbij dragen al die typende freelancers op een rij nou ook niet echt bij aan een gezellige sfeer. Dat besef en respecteer ik wel, dus mijn ideale flexplek moet aan de grote kant zijn zodat ik niet in de weg zit. Hierdoor vallen automatisch het Douwe Egberts café en Bagels & Beans af om te werken.


Mijn voorkeur is verder zelfbediening of een trage-af-en-toe-eens-langskomende-bediening, zodat ik niet stuiter van mijn 6e kopje koffie na een uurtje werken omdat ik me verplicht voel steeds iets te bestellen. Tot slot zijn openingstijden buiten kantooruren belangrijk, omdat dat juist de tijden zijn dat ik vaak werk.


Hieronder mijn ontdekkingstocht naar gratis flexplekken met Wifi:

V&D
(La Place-café)

Aantal flexwerkers: 2

Stroomvoorziening: als je het juiste tafeltje kiest heb je een stopcontact op tafelhoogte.
Toilet: betalen
Openingstijden buiten kantoortijden: Donderdagavond tot 21.00 en op zaterdag de hele dag. Op koopzondagen geopend van 12.00 tot 17.00.

Geluid: Zachte muziek, winkelende dames, de keuken en af en toe wat kinderen.

Indeling: De volledige bovenste verdieping is restaurant, met een mogelijkheid tot buiten zitten op het dakterras als het weer het toe laat. Ruime indeling met keuze uit 2 of 4 persoonstafels, een grote leestafel of loungestoelen bij de open haard. Tevens heeft de ruimte een ruime U vorm met veel ramen, dus een plekje naar wens is altijd wel te vinden.

Catering: Volledige zelfbediening. Ruime keuze in koffie, drank, broodjes, gebak, ijs en avondeten. Alles uit eigen keuken.

Nadelen: Zo ruim dat het een beetje sfeerloos is en een nieuwe koffie halen of naar de wc gaan betekent dat je je laptop weer moet meezeulen (of achterlaten zonder zicht er op).

Conclusie: 8

Fijne, ruime indeling, zonder opdringerig gevoel. Qua eten ben je in alle gemakken voorzien, maar de winkelende families moet je wel op de koop toe nemen. Een beetje sfeerloos, maar wel een goede plek om de hele dag te kunnen werken als je dat zou willen.

De Bijenkorf
(Café B)

Aantal flexwerkers: 1

Toilet: betalen
Stroomvoorziening: Geen
Openingstijden buiten kantoortijden: Donderdagavond tot 21.00 en op zaterdag de hele dag. Op koopzondagen geopend van 12.00 tot 18.00.

Geluid: Rustig kletsende dames, op de achtergrond koffiekopjes en af en toe wat reclame-omroepberichten.

Indeling: Klein koffie-café achterin op de bovenste winkelvloer. Keuze uit 2 of 4 persoonstafeltjes met achterin een fijne hoek met comfortabele bank.

Catering: Bestellen bij de counter. Keuze uit koffie, drank en gebak.

Nadelen: Gebrek aan stroomvoorziening en eigenlijk maar 1 plek die echt heel fijn is.

Conclusie: 7

Mits het perfecte plekje vrij is het een prettig café om te werken. (Er is één perfect tafeltje om aan te werken; In de hoek aan het raam, mooi uitzicht, geen zicht van anderen op je laptopscherm, in de zon, achterin in een hoek, op de heerlijke bank met veel ruimte) Het gebrek aan stoomvoorziening maakt dat een volledige werkdag niet mogelijk is, maar voor een ochtendje werken is het goed te doen.

De Verkadefabriek
(café-restaurant)

Aantal flexwerkers: 6

Toilet: gratis
Stroomvoorziening: Op diverse plekken is er een stopcontact op de vloer.
Openingstijden buiten kantoortijden: elke dag open van 11.00 tot ongeveer 23.00.

Geluid: Lounge-/popmuziek en gezellig geroezemoes. Af en toe een oproep voor een voorstelling.

Indeling: Ruim, hip café met het restaurant achterin. Keuze in het café voor fauteuils, lange banken, de leestafel, de in het midden staande eettafels, een klein tafeltje 'achter' de bar of een plekje buiten.

Catering: Bestellen aan de bar. Keuze uit drank, koffie (semiautomatisch espressoapparaat!), lunch en diner. Ambachtelijk, duurzaam en verantwoord. Vaak via lokale/kleine boeren of bedrijven.

Nadelen: Vlak voor grote voorstellingen kan het er druk zijn.

Conclusie: 10

S
feervol, ruime keus aan verschillende (werk)plekken en een fijne akoestiek. Doordat er meerdere mensen zitten te werken, voel ik me helemaal op mijn gemak. De verantwoorde keuken, goede koffie, ongedwongen sfeer en ‘Berlijn-uitstraling’ in de voormalige koekjesfabriek, doet mijn hipster-hartje heel hard kloppen. 


Mijn topper is duidelijk. Ik zal er vanaf nu regelmatig te vinden zijn!

maandag 29 april 2013

Warrior kostuum voor Kunst om het Lijf

Het is al weer even geleden, maar inmiddels is mijn laatste deelname bij Kunst om het Lijf geweest. Het waren weer 3 mooie dagen, waarbij ik tevreden kan terugkijken op mijn kostuum.  De verbeterpunten die ik mezelf had gesteld waren dit keer goed gelukt: de afwerking en de theatrale ‘look’ waren erg geslaagd. Daarbij bestond het kostuum uit onderdelen, waardoor het ook praktischer was dan de keren ervoor.

De tekst uit het programmaboekje:

Het kostuum van de stoere maar rechtvaardige strijder, is gemaakt van ruim 11.000 tie-wraps (ongeveer 100 per 10cm2). De tie-wraps hebben verschillende lengtes en het kostuum is volledig gemaakt zonder naald en draad. Alle plastic bandjes zijn vastgemaakt aan een basis van gaas die zo het hele kostuum vormen. De inspiratie waren mannelijke strijders/krijgers; de elementen die hun lichaam tijdens het gevecht bedekken zijn het uitgangspunt geweest voor de vorm van het kostuum.

Wat ik als ontwerper het leukst vond, was om het volume te creëren van zo’n simpel dingetje als een tie-wrap. Door de eenvoud te bewaren (door niets extra’s toe te voegen) kwam dat concept nog sterker naar voren.

Doordat mijn model Lee.O het enige mannelijke model was in de show, vielen we enorm op. Het model versterkte mijn kostuum door zijn uiterlijk dat associaties opriep als oermens of gladiator. Tevens was de act op de catwalk intimiderend en krachtig. Geslaagd dus naar mijn mening, maar de eerlijkheid gebied mij ook te zeggen dat het misschien te heftig voor het publiek is geweest die de rest van de avond naar mooie, sierlijke, vrouwelijke jurken keek. Ze waren in shock leek het wel, en het was natuurlijk ook niet te vergelijken met de andere acts, waardoor een waardeoordeel moeilijk te geven was.

Ik kan niet zeggen dat ik dat niet jammer vond. Ik was erg tevreden over mijn kostuum, in meerdere aspecten, maar voor mijn gevoel werd ik niet begrepen door het publiek. Toen ik mij inschreef zou er een mannen-thema komen met de stoerheid van de man als thema. Daar paste mijn kostuum goed bij, ik denk dat we dan goed tot ons recht waren gekomen, maar helaas waren er te weinig andere deelnemers waardoor het thema is komen te vervallen. Dat gaf ons in een klap die uitzonderingspositie.

Gelukkig waren er ook mensen die het wel snapten en de tie-wraps een geweldig effect vonden. Om die reacties doe je het natuurlijk, maar eigenlijk zou het niet uit moeten maken wat de rest van de wereld vind, zolang ik er zelf maar tevreden over ben. En dat ben ik. En trots ook, dat ik het maar weer geflikt heb zonder kennis over kostuums en mode. 

Fotografie: Marco van Ammers en Pixellaar
Visagie: Studio New Look
Model: Lee.O

donderdag 28 februari 2013

's-Hertogenbosch

Ik zal niet liegen, ik hou zoals elk mens niet van veranderingen. En toch ben ik in mijn korte leventje toch al 7x verhuisd en de 8e verhuizing staat nu voor de deur.

Den Bosch is de plek waar ik nu op voorbereid. Dat gaat voornamelijk gepaard met momenten van puur geluk en onuitwisbare glimlachen met hoge piepgeluidjes. Maar voordat die definitieve beslissing te gaan verhuizen kwam, waren er ook momenten van lichte angst, onzekerheid en een algeheel down-gevoel.

Logisch. Wéér mensen achterlaten, zoals altijd in de steden die ik gepasseerd ben. Wéér opnieuw de weg vinden, een stad ‘eigen’ maken en nieuwe mensen leren kennen. En dus ook weer de onzekerheid of dat zal falen of slagen.

Bang om er in te falen was behoorlijk, want ik weet hoe ongelukkig me ik kan voelen als de stad niet van mij voelt en ik er nauwelijks mensen in ken. Er zijn talloze goedbedoelde, lieve dingen gezegd om me te ‘helpen’, maar zonder resultaat, ze hadden eerder het tegenovergestelde effect. (“Het komt wel goed.” lokt bij mij de reactie uit “Misschien wel niet, dat weet je niet! En dat gaat niet vanzelf.”)

Maar ineens was het er! Door een wegwuivende en bijna niet gerelateerde opmerking van Marc, bij het uitspreken van mijn dilemma over verhuizen naar Den Bosch en vooral het achterlaten van Utrecht: “ah welnee joh, is juist leuk. Den Bosch heeft op cultureel gebied het EKWC, een kunstopleiding...en dit en dat…en..”. Hier dwaalde ik al af.

Het was niet zozeer de uitspraak, maar de realisatie die het bij mij teweeg bracht; namelijk dat ik een nieuw gebied heb om te veroveren op designgebied!

Het zit zo: Groningen, de stad waar ik studeerde, had een overzichtelijk netwerk van creatievelingen en de organisaties. Iedereen wist elkaar wel te vinden en ondanks dat ik me niet teveel  in dit gezelschap wilde mengen, omdat ik wist dat ik er gauw weg was, werd ik al snel gevraagd voor projecten.

Utrecht daarentegen, was een stad van anderen, niet van mij (nog). Ik heb nooit goed kunnen bevatten waar, hoe en wie het creatieve netwerk vormden daar. En dat vind ik lastig. Ik hou er niet van als ik ergens het overzicht niet van heb. Ik wil het kennen, snappen, door en door, van achter naar voor, en er middenin zitten. In Utrecht gebeurde dat niet. Misschien was het de grootte of de verspreiding, ik weet het niet.

Den Bosch is dus de volgende stad en compleet nieuw voor mij. En ik zal je zeggen waarom dat in plaats van angst, nu enthousiasme opwekt.


Utrecht en Groningen lopen naar mijn idee flink voor op hippe culturele evenementen. Niet de musea en monumenten bedoel ik dus, nee de jonge creatieve markt, het nieuwe werken, het nieuwe denken.


Hoe mooi is het dan dus om juist naar Den Bosch te gaan? In die andere steden zijn deze dingen er al, dus wat voeg je dan nog toe? Den Bosch is daarentegen nog best blanco. Hoe mooi is het dan om in navolging van de andere steden, Den Bosch ook een soort ‘puha shoproute’ te geven, een bekend gezicht van Fablab te worden, deel te nemen aan een Maker Faire en Pecha Kucha’s daar of ze juist organiseren..

Dát is wat ik me realiseerde na de opmerking van Marc. Ik zag ineens kansen.

Den Bosch. Voor mij de stad van de mogelijkheden. En juist niet omdat die mogelijkheden of markt er al is. Puur omdat hij nog te creëren valt.

zaterdag 26 januari 2013

Kaartverkoop Kunst om het Lijf is gestart

Een paar jaar geleden was ik begonnen met een kostuum van tie-wraps voor de show Kunst om het Lijf. Ik heb toen het materiaal onderzocht, gekeken hoe ik ze het best kon ‘knopen’ voor een vol effect. Ik beheerste uiteindelijk de techniek, maar qua ontwerp heb ik het niet gered tot een totaal kostuum dat jaar.

Dit jaar ben ik begonnen bij het ontwerp. Gecombineerd met de kennis die ik al eerder had opgedaan over het materiaal, kan ik nu wel het kostuum tot een goed eind brengen.

Voor het ontwerp heb ik gekeken naar mannelijke strijders; naar wat ze allen gemeen hebben in hun ‘outfit’ tijdens een gevecht. De plaatsing van die elementen zijn praktisch, zoals het arm waarmee gevochten wordt dat bedekt is, evenals de kwetsbare delen die niet beschermd zijn met een schild. Dit soort elementen zijn de uitgangspunten voor mijn kostuum. Mijn (mannelijke)model, zal de uitstraling hebben van een strijder, een vechter. Stoer maar rechtvaardig.

Met een duidelijk uitgangspunt als deze was ontwerpen totaal niet moeilijk. Tijdens het maken van het kostuum kwam ik natuurlijk steeds wel praktische dingen tegen, maar het was vooral veel doen.

Duizenden tie-wraps zijn al door mijn handen gegaan, en de tijdsdruk zorgt voor de nodige stress. Maar inmiddels ben ik bezig met de laatste loodjes en dan hoef ik straks alleen nog maar te genieten van de show.

De kaartverkoop is inmiddels gestart en het loopt al aardig vol, dus wees er op tijd bij als je nog een kaartje wil bemachtigen.
De show van word gehouden van 8 tot en met 10 maart 2013. Op 8 en 9 maart begint de show om 19.30 tot 21.30. Op 10 maart begint de show om 15.00 tot 17.00. De prijsuitreiking is op 10 maart om 17.30.
 
Ik zou het natuurlijk enorm leuk vinden als jullie komen naar de show. Kaartjes kun je hier kopen. Hopelijk tot dan!