donderdag 28 februari 2013

's-Hertogenbosch

Ik zal niet liegen, ik hou zoals elk mens niet van veranderingen. En toch ben ik in mijn korte leventje toch al 7x verhuisd en de 8e verhuizing staat nu voor de deur.

Den Bosch is de plek waar ik nu op voorbereid. Dat gaat voornamelijk gepaard met momenten van puur geluk en onuitwisbare glimlachen met hoge piepgeluidjes. Maar voordat die definitieve beslissing te gaan verhuizen kwam, waren er ook momenten van lichte angst, onzekerheid en een algeheel down-gevoel.

Logisch. Wéér mensen achterlaten, zoals altijd in de steden die ik gepasseerd ben. Wéér opnieuw de weg vinden, een stad ‘eigen’ maken en nieuwe mensen leren kennen. En dus ook weer de onzekerheid of dat zal falen of slagen.

Bang om er in te falen was behoorlijk, want ik weet hoe ongelukkig me ik kan voelen als de stad niet van mij voelt en ik er nauwelijks mensen in ken. Er zijn talloze goedbedoelde, lieve dingen gezegd om me te ‘helpen’, maar zonder resultaat, ze hadden eerder het tegenovergestelde effect. (“Het komt wel goed.” lokt bij mij de reactie uit “Misschien wel niet, dat weet je niet! En dat gaat niet vanzelf.”)

Maar ineens was het er! Door een wegwuivende en bijna niet gerelateerde opmerking van Marc, bij het uitspreken van mijn dilemma over verhuizen naar Den Bosch en vooral het achterlaten van Utrecht: “ah welnee joh, is juist leuk. Den Bosch heeft op cultureel gebied het EKWC, een kunstopleiding...en dit en dat…en..”. Hier dwaalde ik al af.

Het was niet zozeer de uitspraak, maar de realisatie die het bij mij teweeg bracht; namelijk dat ik een nieuw gebied heb om te veroveren op designgebied!

Het zit zo: Groningen, de stad waar ik studeerde, had een overzichtelijk netwerk van creatievelingen en de organisaties. Iedereen wist elkaar wel te vinden en ondanks dat ik me niet teveel  in dit gezelschap wilde mengen, omdat ik wist dat ik er gauw weg was, werd ik al snel gevraagd voor projecten.

Utrecht daarentegen, was een stad van anderen, niet van mij (nog). Ik heb nooit goed kunnen bevatten waar, hoe en wie het creatieve netwerk vormden daar. En dat vind ik lastig. Ik hou er niet van als ik ergens het overzicht niet van heb. Ik wil het kennen, snappen, door en door, van achter naar voor, en er middenin zitten. In Utrecht gebeurde dat niet. Misschien was het de grootte of de verspreiding, ik weet het niet.

Den Bosch is dus de volgende stad en compleet nieuw voor mij. En ik zal je zeggen waarom dat in plaats van angst, nu enthousiasme opwekt.


Utrecht en Groningen lopen naar mijn idee flink voor op hippe culturele evenementen. Niet de musea en monumenten bedoel ik dus, nee de jonge creatieve markt, het nieuwe werken, het nieuwe denken.


Hoe mooi is het dan dus om juist naar Den Bosch te gaan? In die andere steden zijn deze dingen er al, dus wat voeg je dan nog toe? Den Bosch is daarentegen nog best blanco. Hoe mooi is het dan om in navolging van de andere steden, Den Bosch ook een soort ‘puha shoproute’ te geven, een bekend gezicht van Fablab te worden, deel te nemen aan een Maker Faire en Pecha Kucha’s daar of ze juist organiseren..

Dát is wat ik me realiseerde na de opmerking van Marc. Ik zag ineens kansen.

Den Bosch. Voor mij de stad van de mogelijkheden. En juist niet omdat die mogelijkheden of markt er al is. Puur omdat hij nog te creëren valt.