maandag 31 december 2012

Gelukkig nieuwjaar


Een beter moment dan tijdens de overkill aan jaaroverzichten van 2012 kon ik niet bedenken om deze blogpost te publiceren. Een jaaroverzichtzoals ik vorig jaar heb geschreven had ik dit keer geen behoefte aan, maar een besef dat mijn blog door de maanden/jaren heen veranderd is, bedenk je wel op zo’n moment.

Tijdens een designborrel een paar maanden geleden, werd mijn blog getipt aan een dame van rond de 40 die op zoek was naar wat ze nu wilde in haar leven: Voor zichzelf beginnen of niet, de twijfel, de onzekerheid. Immers, is 40 niet de leeftijd dat je leven al nagenoeg bepaald is? Dat je niet meer kan wijzigen in beroepskeuze? Is dat niet gewoon te laat? En wat zet je op het spel als je het wel doet..?

Mijn blog werd omschreven als een zoektocht naar (en erachter komen) wat wel en niet voor je werkt. Over weten waar je behoefte aan hebt of er achter komen wat je behoeftes zijn.

Het was raar iemand anders te horen praten over mijn blog, maar vooral dat de omschrijving ervan in eerste instantie niet rijmde met wat ik in mijn hoofd had. Het deed me beseffen dat mijn blog al lang niet meer was hoe ik het ooit gestart heb. Hoewel ik erg blij ben met hoe het nu geworden is, was de intentie totaal anders.

Ooit is mijn blog ontstaan omdat ik zoveel foto’s maakte van het proces tot het eindproduct dat ik dat wilde delen. Een kijkje achter de schermen. Daarbij kwam dat mensen zich vaak afvroegen hoe ik nou van een idee tot een ontwerp kwam. Of soms zelfs hoe ik überhaupt op een idee kwam.

Het leek me daarom leuk, ook voor mijn eigen documentatie, om dat bij te houden. Zeker tijdens een proces dingen samenvatten en benoemen waar de verbeterpunten liggen, zou me moeten helpen in de goede richting. En dat werkte zeker. Het begon in 2010 met foto’s van een proces. Later tekst en beeld van de processen waar ik middenin zat. En op een gegeven moment werd het meer tekst dan beeld en ook steeds persoonlijker in plaats van alleen maar het project zelf. Dat werkte. Daar kreeg ik de meeste positieve reacties op en werkte voor mezelf ook heel fijn.Mijn internetdagboek heeft inmiddels een voor mij prettige balans gekregen tussen puur het proces van bepaalde projecten en de iets diepere teksten die meer over mijzelf gaan.

Ik vind het heerlijk om het proces van me af te schrijven en mijn enthousiasme te delen. Maar eerlijk gezegd had ik ook niet altijd zin om steeds aan vrienden uit te leggen waar ik mee bezig was, dat hoeft nu ook niet meer. Ik kan nu gewoon naar mijn blog refereren, en ook de geïnteresseerden doen dat op die manier: ,,Hey ik zag je Add-on t-shirts op je blog, wat leuk! Hoe was de proefdruk?”.

Ik ga er vanuit dat mijn blog in de vorm die hij nu heeft, nog wel even zal blijven bestaan, maar ik laat me voeren door de wind. Ik kijk niet te ver voor uit, leef dag voor dag, en laat de weg “erheen” mijn blog vormen. Waar “erheen” dan ook is, of het er is, en of ik er ooit kom, is irrelevant. Misschien is het wel net als het leven en “is de weg zelf je bestemming”-Confucius, zoals een lezer me laatst zei.

Jullie zijn er bij terwijl ik die weg bewandel. Samen gaan we het nieuwe jaar in. Dank voor het lezen; het geeft mij het plezier om hier keer op keer te schrijven. Ik wens iedereen een prachtig 2013 toe, dat het maar veel moois mag brengen.

donderdag 8 november 2012

Wintertijd

Ineens waren ze er: kerstkaarten met de uiltjes en pinguins van de Add-on t-shirts.

Ik kan nu wel een enorm lange blogpost gaan schrijven over hoe het zover kwam dat ik kerstkaarten ging maken. Over hoe het ontwerpproces verliep en welke dingen ik tegenkwam, maar zo ging het helemaal niet. Het was meer iets van: pats-boem-klaar.

Het idee ontstond in de loze minuten onder de douche, voor het slapen gaan, in de trein of als ik even aan het wegdromen was op mijn werk. En ik had er wel wat over nagedacht over hoe ik dit zo efficiënt en goedkoop mogelijk kon aanpakken, maar ook dat had niet meer dan die zojuist genoemde loze minuten gekost. Ik zette het op de planning voor de maandag en het lukte gewoon.

Geen issues, geen ontwerp-block, geen lastige keuzes, geen getreuzel, gewoon gaan. Het kwam denk ik omdat ik een goede basis had; de vormgeving was er al nagenoeg, het moest alleen ‘Christmassy’  gemaakt worden.

Dus zonder er meer woorden vuil aan te maken:

De kaartjes zijn te bestellen en te verzenden op mijn pagina van 'Send a Smile': phebelilian.sendasmile.nl. Je kunt kiezen of je een ansichtkaart of wenskaart wilt en zelf je tekst (en/of zelfs een afbeelding) aan de binnen- of achterkant van de kaart plaatsen. Het is natuurlijk ook mogelijk om er meerdere blanco te bestellen om thuis te schrijven.

Wie weet wat er nog meer voor mooie kaartjes zullen komen... 

zaterdag 27 oktober 2012

Laatste keer deelname 'Kunst om het Lijf'

Al eerder schreef ik eens een stukje over het gevaar van ontwerp pitches. Natuurlijk, ik ben er ook kritisch over, zeker als je jezelf serieus neemt als professioneel ontwerper, vind ik dat je er niet aan (teveel) moet deelnemen. Ik denk dat je er heel erg mee op moet passen, maar soms zegt je hart iets anders. In die gevallen ben ik van mening ik dat je je hart gewoon moet volgen. Met mate dan.

Dat ik luisterde naar mijn hart bij een pitch, was bijvoorbeeld zo toen ik het t-shirt voor het Ronald Mc Donalds Fonds ontwierp in samenwerking met Rauw ontwerp. Voor een goed doel, op een regenachtige zondagmiddag, zonder er teveel tijd aan kwijt te zijn. Redenen waarom ik het voor mezelf kon verantwoorden.

Er is nog zo’n project dat ik puur doe omdat ik er zoveel plezier aan beleef. Kunst Om Het Lijf. Zonder dat ik af wil doen aan de organisatie of de wedstrijd, is het nou niet iets waar ik als ‘professioneel designer’ wat aan heb. En niet in de laatste plaats omdat het niet mijn vakgebied is: mode/kunst.  Het is des te meer iets wat ik een ontzettend interessant gebied vind. Niet zozeer mode, daar heb ik niks mee, maar juist draagbare kunst. Dat fascineert me.

Als beginnend kunstacademie-studentje deed ik voor de eerste keer aan deze wedstrijd mee. Nog nooit een knoop aangenaaid (daar heb je immers moeders voor) en zonder naaimachine of enige kennis, besloot ik een jurk te gaan maken. Met veel vallen en opstaan lukte het me om een mooi geheel neer te zetten. Er werd wat gelachen door mijn medekandidaten om mijn gebrek aan kennis en de daardoor verkeerde keuzes in stof bijvoorbeeld, maar uiteindelijk mocht het resultaat er zijn. Mijn model schreed prachtig over het podium in een loodzware maar luxueuze gala jurk van duizenden glimmende paperclips. Het bleek tevens de start van haar nu glansrijke modellencarrière.
Het was een flink intensieve tijd van eindeloos lang werken aan de jurk, oefendagen, pas sessies en de drie dagen lang durende show. Maar hard werken loont des te meer. Het was geweldig! De reacties waren lovend, mijn model straalde en alle ontwerpers vormden een leuke groep. “Volgend jaar weer hè?” was het meteen.

Zo gezegd zo gedaan. Het jaar erop wilde ik me verbeteren in de afwerking en me dus ook meer richten op goede naaitechnieken. De naaimachine had ik aangeschaft, de details werden beter, maar het thema was moeilijk. Het thema ‘Glow in the dark’ zorgde ervoor dat ik als het ware twee kostuums moest maken. Een beeld voor als het licht uit is tijdens de show, maar ook een voor met het licht aan (vond ik zelf). Ik verloor me in de details dit keer en had een heel subtiel kostuum in plaats van groots en theatraal. Al met al had ik mezelf verbeterd en was ook deze creatie weer bijzonder.

Ik had weer goede verbeterpunten gevonden voor de derde keer deelname. Die derde keer lukte het echter niet. Ik zat midden in mijn eindexamen, mijn relatie was net over, woonde weer alleen en was nog bezig om het allemaal te verwerken. Ik had wel een concept voor deze editie van Kunst Om Het Lijf, maar geen exacte vorm nog voor het kostuum. Het ontwerpen liep niet lekker en ik werd ook nog eens ziek op het moment dat ik dacht alles nog even in te kunnen halen. Vreselijk vond ik het om te moeten opgeven, maar ik redde het echt niet. Niet met het niveau dat ik voor ogen had in ieder geval. Huilend hing ik aan de telefoon, omdat het voelde als falen. Er waren al kaartjes gekocht, mijn model keek er naar uit, maar ook de organisatie wilde ik niet teleurstellen. De reacties waren allen lief en meelevend en de organisatie stimuleerde me door te gaan, maar ik stopte. Ik stopte en mijn ouders accepteerden dat. 

Ik schreef er een kleine blogpost over en ik weet tot op de dag van vandaag nog hoe mijn stagebegeleider reageerde toen hij het las. “Phebe heeft iets goeds gedaan, echt knap!” verkondigde hij in de designstudio. Vol verwachting werd er opgekeken; “wat heb je gemaakt dan?” werd er zacht gevraagd. Maar Marc zei vol trots: “Phebe heeft een project gestopt. Besloten niet er niet mee verder te gaan.” Hoewel iedereen hem wat glazig aanstaarde op dat moment (inclusief ik), begreep ik zijn opmerking pas veel later.
Je eigen projecten loslaten waar je enthousiast over bent geworden, aan hebt gewerkt met hart en ziel, is een van de moeilijkste dingen om te doen als designer. En dat wist hij. We krijgen er als ontwerper allemaal meer dan eens mee te maken: 'kill your darlings'. "Soms is het moeilijk toe te geven dat iets wat je hebt gemaakt (en dat je leuk vind) niet werkt voor een bepaald project. Het lijkt dan een grote stap op compleet opnieuw te beginnen, maar bedenk dat elk eind een nieuw begin is." (Uit: Graduation Guide For Design Students). Terwijl het voor mij voelde als falen, vond hij het dus juist een ontzettend goede stap.

Dat jaar ben ik niet naar de show geweest om de rest te bekijken, dat zou steken. Het jaar erop deed de originele organisatie niet meer mee en hoefde het voor mij ook niet zo. Maar dit jaar kreeg ik een mailtje dat de voltallige staf van voorgaande jaren terugkeerde als organisatie van Kunst Om Het Lijf. Natuurlijk wekte dat meteen mijn enthousiasme, maar toch twijfelde ik nog. Toen een week voor de deadline mijn vader een artikel uit het NoordHollands Dagblad doorstuurde dat het de 5e editie zou zijn en dus heel spectaculair zou worden, was dat de laatste push die ik nodig had. 


Ik ben ontzettend toe aan mijn derde, maar ook laatste keer Kunst Om Het Lijf . Ik maak af waar ik ooit mee ben begonnen, maar nu met een goed voorbereid ontwerp. Ik typ dit terwijl ik nog onderweg ben naar het selectiegesprek, maar zal jullie daarna weer op de hoogte houden van het ontwerpen en maken. Alles gaat straks weer van start, het zal wel weer intensief worden, maar ik kijk nu al uit naar het genieten van de show(s). Het moment dat je ziet, maar vooral de voldoening voelt, waarvoor je het allemaal gedaan hebt. Onbeschrijflijk.

zondag 2 september 2012

Midnight blogging

Een mug.   Middernacht.    -Zucht-

Ik sliep al bijna, maar er zat een mug in mijn kamer. Het frustreerde me mateloos, sloeg wild en al scheldend om me heen en bedacht me vervolgens wat ik zou kunnen doen om het te verhelpen of het dragelijker te maken.
Gestoken werd ik toch wel, slapen kon ik niet door dat stomme gezoem, ik wilde niemand wakker maken, dus het licht aan doen op zoek naar de mug was ook niet echt een optie.

Dan maar werken achter de laptop. De mug hoorde ik regelmatig zoemen en nog vaker werd ik geprikt. (Zit zo’n beest dan nooit vol?) Maar het was te doen. Werken was in tegenstelling tot slapen wel haalbaar met mug en een stuk minder frustrerend.
Ik maakte wat illustraties af en begon vervolgens met ontwerpen van iets nieuws. Iets wat geïnspireerd was op een opmerking van een vriend over een boek van me.


Het zit namelijk zo. Ik heb het prachtige boek “Exactitudes”. Een boek met foto’s van bepaalde groepen mensen met hun bijbehorende dresscode. (Echt even de website checken als je het niet kent) Zo’n heerlijk visueel boek wat niet in de kast mag staan, maar waar vooral veel door gebladerd moet worden. Te zwaar voor op de bank, een boek hoort niet op de eettafel en op elke andere plek wordt hij niet bekeken. Hij kwam niet tot zijn recht, omdat ik in mijn studio geen salontafel heb en als ik hem had gehad, het boek er niet op had neergelegd. Het was iets waar ik me eigenlijk pas bewust van werd toen tegen me werd gezegd dat het boek een typisch salontafelboek was. Correct.

Zelf vind ik een los boek (of iets anders) helemaal niet mooi op de salontafel, dus had er nooit over nagedacht. 
Maar de salontafel was in dit geval de perfecte plek voor het boek dat ik zo trots bezat. En dus besloot ik een ontwerp te maken voor een salontafel waarop het salontafelboek wel mooi tot z’n recht zou kunnen komen. Een plek waar hij mooi open kan liggen en uitnodigt tot bladeren. Niet een salontafel met een mooie opbergruimte voor een boek ofzo dus, nee meer met het doel van een boekenstandaard waar je een boek in toont op een bepaalde pagina of zo’n schuine plank ik je kast voor het mooiste boek.

Verder dan wat schetsen en wat proberen met papier/balsahout kwam ik niet die nacht, maar dat was niet erg. Het was een ideetje, dat ik kon uit gaan werken. Nadat ik mijn kast verder heb uitgewerkt dan. Ik heb nog voldoende te doen.

Werken in de stilte van de nacht.. Rustgevend en vredig. En zo in contrast met de hoog zoemende enthousiaste mug op zoek naar mijn bloed. Inmiddels was het bijna 4 uur ‘s nachts en ik begon moe genoeg te worden om te kunnen slapen ondanks de mug.

Hoewel ik erg van slapen hou, waren deze nachtelijke productieve uurtjes ook wel eens prettig. Van iets negatiefs iets positiefs maken was dus weer eens gelukt. Zo kroop ik dan ook tevreden weer terug in het zachte bed en pakte nog net wat uurtjes slaap tot de mug me ‘s ochtends vroeg weer vrolijk wekte.

woensdag 15 augustus 2012

Balansdagje 2/2

Deel 2 • Het gevoel vasthouden (werken zonder internet)

Vorige week heb ik mezelf een dag verplicht te werken zonder laptop. Hoe me dat verging is te lezen in mij vorige post,  maar het kwam er op neer dat ik de werkspirit weer helemaal had teruggevonden. Het was echt heerlijk; in een trance raken en daardoor alles weer helder krijgen.

De vervolgstap was dat gevoel te blijven vasthouden. En daarvoor moest ik het huis uit merkte ik wel. Want alle mooie ideeën zag ik thuis wel op papier staan, maar ik voelde ze niet meer. Ik kon er ook niet vanuit gaan dat 1 dagje werken zonder computer ervoor zou zorgen dat ik meteen thuis zou kunnen werken natuurlijk.
Thuis werken zou dan ook een veel te grote stap zijn. De volgende, haalbare stap was aan het werk gaan met mijn laptop maar zonder internet. Een klein stapje verder. En vanuit daar zou ik nog weer een klein stapje verder kunnen gaan als het lukt. Maar lukt het niet, dan neem ik weer een stapje terug had ik bedacht. Gewoon doen wat werkt. 


Stap 2 dus. Ergens anders werken dan thuis. Met laptop, zonder internet.

Voordat ik een hele dag zou doen, vond ik het wel handig om ook af en toe eens een paar uur al zo te werken. Ik ging daarvoor op zoek naar een werkplek beschikbaar in de avonduurtjes. Alles zou prima zijn, zolang het maar niet thuis was. Ik had verwacht dat dat niet al te moeilijk zou zijn met al die freelancers, flexibele werktijden en behoeftes aan werkplekken tegenwoordig, maar zo makkelijk was het niet om die plek te vinden. Want hoewel Utrecht mooie werkplekken heeft, en leuke initiatieven met flexplekken, is er niks ‘s avonds open en overdag is voor mij gewoon geen optie.

Desperate als ik was, ben ik dan maar voor eventjes naar de (altijd met laptops gevulde) Coffee Company gegaan. Ik moest toch iets vinden waar ik aan de slag kon gaan. Het voelde als verraad naar mijn favo coffee tentje om koffie te drinken bij een ander, maar het was voor het goede doel. Ik ging immers niet gezellig sociaal doen en van koffie genieten, ik wilde gewoon aan het werk. En inderdaad het werkte direct. De werkspirit was meteen gevonden alsof het gewoon even geparkeerd stond, klaar om gebruikt te worden wanneer nodig. De koffie was er niet geweldig en de muziek al helemaal niet, het was de warmste dag van de week, er was bijna niemand, de tafel stond te ver van de bank en ik voelde me enorm bekeken, maar zelfs onder die omstandigheden werkte ik heerlijk.

Hoewel de website aangaf dat ze om 19.00 zouden sluiten, voelde ik me om 18.00 ook al wel heel erg bekeken doordat de tent nagenoeg leeg was. Dus na dat kleine (productieve) uurtje vertrok ik alweer. Tijd voor een andere plek. De bieb sloot, de andere koffietentjes waren net zo leeg en dus koos ik een parkje. Het was er verlaten en ik voelde me wederom bekeken door het tuig dat er rond hing. Maar net zoals in de koffietent was de werkspirit er nog steeds en werkte ik weer een uurtje vrij productief.

De rest van de week bleef zo: af en toe een dag waar ik weer lekker een paar uurtjes kon werken. Soms bij een vriend, soms in een koffietentje, maar allemaal productief en allemaal prima om er een (paar) uur te werken.
Nu ik wist dat ik het ook gewoon redde door het internet uit te zetten, besloot ik de maandag erop een héle dag in te plannen op de studio op die manier. Met laptop, zonder internet dus.

En zoals verwacht werkte het inderdaad voortreffelijk. Eindelijk een hele dag weer echt werken! Ik maakte af wat ik vorige week had uitgewerkt. Schreef de eerste blogpost (zonder te posten natuurlijk, want ik had geen internet), werkte aan een t-shirt als verjaardagscadeautje voor een vriend, en begon met visuals maken van de kast die ik vorige maand al had ontworpen.

Ook deel 2 beschouwde ik daarbij als geslaagd.

Als ik nou weer mijn werkspirit kwijt ben, ga ik gewoon weer een dagje balansen door mezelf te verplichten om met alleen een schetsboekje aan het werk te gaan. En dan raak ik vanzelf weer op het juiste pad. Daarna is vasthouden dus ook prima te doen, alles stapje voor stapje. Maar het is zeker niet alleen het einddoel waarvoor ik het doe, het is de reis zelf die net zo leuk is.

maandag 6 augustus 2012

Balansdagje 1/2

Deel 1 • De zoektocht (een dag werken zonder computer)

Het was vorige week maandag al de bedoeling om dit experiment te doen, maar toen mislukte het omdat het spontaan prachtig weer werd en ik eigenlijk ook maar half gemotiveerd was.

De bedoeling was een dagje ontwerpen/werken, maar dan zonder computer. Ik had natuurlijk al kunnen weten dat die eerste poging in het water zou vallen toen ik ’s ochtends zoals gewoonlijk mijn laptop zachtjes in mijn tas liet glijden. Ik hield mezelf nog voor om alleen ‘s middags dan het apparaat dicht te klappen of dat ik gewoon geen internet zou gebruiken. Tig excuses kon ik bedenken waarom ik wél een computer nodig had en hoewel geen van allen echt waarde had was deze halve motivatie voldoende om het experiment te doen mislukken. Het maakte me wel des te gemotiveerder om het een volgende keer goed aan te pakken.

Een dag werken zonder computer dus. Ik merkte aan mezelf, zeker op zondagen, dat ik een dag lang achter mijn computer kon zitten zonder iets te doen. Loze uurtjes, de tijd doden, me vervelen, maar ondertussen was er wel ook allerlei werk dat ik dan liet liggen. Het lukte me maar niet om die uren om te zetten naar productieve uren. Terugdenkend bedacht ik dat mijn meest productieve uren vaak in de trein waren geweest. Waarschijnlijk om de reden dat ik van te voren bedenk wat ik wil gaan doen op zo’n moment. Ik besluit welk project er afgerond moet worden of welke presentatie ik moet voor bereiden. Mijn gewoonlijk twee uur durende treinritjes vliegen dan voorbij omdat ik heerlijk aan het werk ben en het eindstation komt me bijna altijd veel te vroeg.

Het lijkt een beetje op wat mijn fotografie-docent me ooit vertelde over analoog versus digitaal fotograferen. Analoog fotograferen zorgt ervoor dat je van te voren goed na denkt over wat je op de foto wilt zetten; je regisseert eerst de scene en daarna maak je daar een goede foto van, omdat je maar één kans hebt. Denk maar aan een polaroid camera, je gaat niet drie keer dezelfde foto maken, dat is zonde. Met digitaal fotograferen daarentegen zetten we eerst tien keer dezelfde scene op de foto, om vervolgens thuis de beste uit te kiezen. (Oftewel, analoog is: scene bedenken, kijken, schuiven, kijken, nog ietsje anders, kijken, ja dit is hem, -klik-. Digitaal is: scene zien, -klik-, schuiven, -klik-, nog ietsje anders, -klik-, ja dit is hem, -klik-)

Na dat besef over mijn loze zondagen, ontstond het plan een dag zonder computer te werken om op zoek te gaan naar die werkspirit die ik heb in de trein. Gewoon kijken wat er gebeurt als je een keurige werkdag van acht uur op de studio moet voltooien met alleen een pen en een Moleskine boekje.

Afgelopen maandag was het dan zo ver. Deze keer had ik het goed aangepakt; ik verruilde mijn laptop voor een schetsboek, vertelde het de mensen op de studio (zodat ze me weg mochten slaan mocht ik achter een computer kruipen), installeerde mezelf op de gloednieuwe bank daar (want zitten met een schets/notitie boek vereist een andere houding dan achter de computer). En begon.

Het begon vooral met woorden. Eerst lijstjes met wat ik nog moest doen, daarna hóe ik dat dan zou doen.  Ik werkte bijvoorbeeld uit hoe de drie presentatietekeningen er uit moesten komen te zien om mijn ontwerp van mijn kast presentabel te maken. En maakte alles zo klaar dat ik het alleen nog maar hoefde in te voeren in de computer. “Your computer is just a tool” (Uit: Graduation guide for design students- Moniek paus) was de herhalende boodschap aan mezelf.

En daarna raakte ik in de flow. Een soort trance. Ik schreef mijn gedachtes op, woorden, halve zinnen, vragen aan mezelf, herhalingen van belangrijke punten. Gewoon zoals het in mijn hoofd altijd al gaat, maar dan zonder af te dwalen en te gaan dagdromen, zodat ik verder kon komen, en verder en verder..

Ik begon te schetsen. Alles. Ook als ik het niks waard vond en schreef daarna op waarom ik het dan niks vond. Meestal was dat iets als: “Maar waarom? Does it have a heart? Wat wil je nou communiceren?” En op basis daarvan ging ik door. En zo veranderde het uiteindelijk van pagina’s met woorden in pagina’s met schetsjes.

Ik zat er heerlijk in en het eindresultaat qua ontwerpen maakte me niet zo heel veel uit, ik had dat gevoel, die werkspirit waar ik naar op zoek was, gevonden. Missie geslaagd!

Het was precies waar ik behoefte aan had. Een dag werken zonder computer blijkt me structuur te geven, door mijn gedachtes niet los te laten fladderen maar op te schrijven. Maar vooral ook dat ik van te voren nadenk over wat ik wil en dan de computer puur als 'tool' kan gebruiken. Daar waar hij ook voor bedoeld is in de creatieve industrie naar mijn mening.

Deel 1 is gelukt. Gezocht en gevonden. Deel 2 is het vasthouden van dat gevoel, maar wel met een klein stapje meer. Komende maandag ga ik werken op de studio mét laptop, maar zonder internet..

Volgende week dus deel 2 – Het gevoel vasthouden (werken zonder internet)

maandag 9 juli 2012

Recap

Vanaf deze maand ben ik officieel geen bedrijfje meer. Ik ben gewoon Phebe Lilian, de persoon. Hoewel dat vrij weinig verandert aan mijn leven als ontwerper, voel ik me daar veel prettiger bij.

Ik weet wel hoe het werkt, dat ‘luisteren naar je gevoel’. Maar ik heb nogal de neiging om vooral te doen wat andere mensen van me verwachten. Of nee, te doen wat ik dénk dat andere mensen verwachten. Dat geeft tot op zekere hoogte ook een goed gevoel. Vandaar de verwarring.

Ik heb nooit de ambitie gehad om een eigen bedrijf te hebben. En dat heb ik nog steeds niet. Maar een jaar geleden koos ik er toch voor, omdat dat administratief handig was.
Mijn doel was wel: Een vaste baan en daarnaast ontwerpen. Dat eerste is gelukt, dat tweede is wat lastiger. En hoewel je jaaroverzichten eigenlijk op 1 januari hoort te doen, heb ik nu dus ook even een moment bereikt dat ik stilsta om te bedenken waar ik sta en waar ik ook al weer naartoe wil.

Het is nu een jaar geleden dat ik in het prachtige Utrecht ben gaan wonen en dat was stap 1. Een leuke vaste baan vinden als stabiele basis was stap 2. Eentje die bij me past, ‘volwassen’ is, en iets met design. Die baan heb ik 2 maanden geleden gevonden en een last is van mijn schouders. Ik heb het enorm naar mijn zin, ren heen en weer met papieren in de hand en wordt uitgedaagd met verantwoordelijkheden en taken waarmee ik mijn grenzen verleg.

Het past ontzettend goed bij mij: het administratieve, het regelen, het organiseren, een systeem aanbrengen. Ik vind het fantastisch! Maar ik krijg heel vaak de opmerking “ohh wat saai, zou leuk zijn als je kon ontwerpen in daar”. Onzeker als ik ben ga ik dan meteen even twijfelen. Maar eigenlijk weet ik het wel: nee, ik vind het heel leuk! Ik wil helemaal niet 24/7 bezig zijn met ontwerpen. Dit is ook Phebe, en eigenlijk een heel groot deel ook, dus het sluit perfect aan.

En om mijn eigen gedachtes wat kracht bij te zeggen denk ik dan altijd aan mijn moeder die me altijd zei: ,,in jouw toekomst, zie ik je lopen met papieren onder je arm, dingen regelen, dat ga je doen, want dat is het plaatje wat ik zie”. Nou mam, je hebt gelijk, kijk mij eens!

Maar nu moet ik de balans nog vinden om het te combineren met ontwerpen.
Ervan uitgaande dat een werkweek 40 uur heeft, en ik er 24 heb opgevuld met de ene kant van mezelf, wil ik de andere 16 uur graag opvullen met ontwerpen. Zo’n week weerspiegelt dan wel angstvallig correct mijn persoonlijkheid trouwens..
Toch vind ik de invulling van die 16 uur nog wel lastig. Dat zou kunnen omdat ik het liefst ontwerp vanuit een opdracht (zoals het kinderboekenbal) ipv helemaal vanuit mezelf. Maar  aan de andere kant heb ik ook allemaal ideeën voor ontwerpen vanuit mezelf (zoals de Add-on t-shirts), misschien moet ik dat wel gewoon doen. Maar al die ideeën voelen alsof je een woord op het puntje va je tong hebt maar hem net niet kunt uitspreken. Of een droom waarvan je weet dat de herinnering er is, maar je kan hem niet meer goed terughalen. En voor beide geldt: het kan ook zijn dat het me soms gewoon ontbreekt aan lef. Of nog erger, dat ik gewoon een beetje lui ben de benodigde actie te ondernemen.

Dus schrijf ik maar gewoon een blogpost als een soort hulpmiddel om alles op een rijtje te zetten. Het voelt in ieder geval goed; ik heb weer helemaal zin om lekker te ontwerpen! Volgende blogpost weten we dan ook of het echt werkt ;)

maandag 4 juni 2012

Add-on Baby-shirts

De Add-on t-shirt collectie is uitgebreid met baby-shirtjes!
 
De vraag ernaar ontstond al toen ik ze presenteerde op de beurs in Groningen. Daarnaast is er een ware babyboom ontstaan in mijn vriendengroep, maar de doorslag kwam vooral toen Gimmii.nl erover schreef dat de shirts op aanvraag ook verkrijgbaar waren in kindermaten.

De eerste bestelling was al binnen toen ik alles nog moest uitzoeken. De prijs wilde ik 10 euro naar beneden en ik moest ook op zoek naar blanco kindershirtjes.

Dat was natuurlijk weer veel makkelijker gezegd dan gedaan. 

Na een internetzoektocht, trok ik op een zaterdag Utrecht in met die missie (dat doe ik dus ook nooit meer, wat een drukte!). Makkelijker gezegd dan gedaan. Talloze winkels bezocht en babyshirtjes in overvloed, maar vaak enkele stuks, zelden blanco en al helemaal niet vaak universeel voor jongens én meisjes. Daarbij moest het ook nog in de juiste kleuren verkrijgbaar zijn én geen in de nek gedrukte labels hebben.

Uiteindelijk heb ik er twee gevonden die ik aan kan bieden. Blauw voor de ijsberg en wit voor de bomen. Hoewel ik liever groen zou willen aanbieden voor de bomen, vind ik wit ook wel een goed alternatief.

Op de shirtjes kon ik al besparen, maar het was nog niet voldoende. Dus heb ik voor de baby-shirts ook bespaard op de druktechniek: Ik heb gekozen voor flexprint in plaats van flockprint. Flockprint was dat pluche/fluweel achtige laagje van de volwassen shirts, flexprint is licht glanzend en glad. Daarnaast heb ik ook de kleur beperkt tot 1 kleur om kosten te besparen.

Alles bij elkaar opgeteld, kan ik de babyshirts nu aanbieden voor €29,-

De eerste paar bestellingen zijn al verzonden, dus ik ben ontzettend benieuwd hoe ze staan! Binnenkort zal ik dan ook een fotoshoot doen zodat ik de baby-shirts netjes met foto kan aanbieden op ibuyit.nl naast de andere Add-on shirts.

Maar te koop zijn ze al hoor! Stuur me gewoon een mailtje, dan komt het helemaal goed. Ze zijn verkrijgbaar in de maten 62 t/m 86.

zaterdag 26 mei 2012

ITGWO

Mensen die me pas kort kennen, kunnen het zich niet voorstellen dat ik afgelopen september pas voor het eerst in mijn leven naar een festival ben geweest. De instelling dat ik zelden nee zeg en het liefst overal mee naar toe ga of het zelf initieer, is nog niet zo lang, maar het doet me altijd erg goed als mensen niet beter weten.

Een voorzichtig begin van die verandering was naar IntoThe Great Wide Open (ITGWO) op Vlieland gaan. Voor velen no big deal, maar voor mij best nieuw!

Het was prachtig weer en een heerlijk festivalletje met een fijne sfeer. En ik heb er dan ook van genoten met volle teugen. Ik wist ook voordat ik heen ging dat er een art-trail zou zijn; Een route langs werk van kunstenaars, zowel overdag als ‘s nachts. Daar zaten behoorlijk mooie dingen tussen van kunstenaars die door Cultuur-Ondernemen waren geselecteerd. En logischerwijs wilde ik het jaar daarop daar dan ook aan mee doen.

De opdrachtomschrijving voor dit jaar was ‘het onzichtbare zichtbaar maken’ waarbij interactie met het publiek belangrijk was evenals een directe relatie van het kunstwerk met de omgeving.

Ik vond voldoende inspiratie over het eiland, maar het vertalen naar een goed kloppend ontwerp lukte pas vlak voor de deadline. Maar het lukte. Ik was tevreden en stuurde het ontwerp op tijd in, net zoals de andere 156 kandidaten. Maar helaas behoorde ik niet tot de selectie die mee mogen doen dit jaar.

Maar ook projecten die niet worden gerealiseerd verdienen het om genoemd te worden op mijn blog. Hier mijn ontwerp:

Vlieland heeft slechts één dorp: Oost-Vlieland. Toch heeft er vroeger ook nog een tweede dorp bestaan: West-Vlieland. Dit dorp is echter volledig door de zee verzwolgen rond 1736 en bevind zich inmiddels 27 meter onder water. Er zijn bijna geen afbeeldingen van het dorp te vinden en weinig materiaal bewaard gebleven waardoor West-Vlieland toch een beetje een mysterie blijft.
Dat Vlieland een eigen soort ‘Atlantis’ heeft wilde ik (letterlijk) weer naar boven halen volgens het thema van de art-trail: ‘het onzichtbare zichtbaar maken’.
Ik wilde dit doen door op basis van de informatie die er is over het dorp, een soort skyline te creëren in zee. Er is bijvoorbeeld bekend dat er een school, molen en armhuis heeft gestaan. Deze herkenbare vormen zijn bij het kunstwerk in de zee te zien alsof de stad af en toe opdoemt uit de zee.
Dat kunstwerk zou van reflecterend materiaal gemaakt moeten worden, zoals bekend van veiligheidshesjes en reflecterende strips op fietsen. Dit materiaal valt eerst bijna niet op, pas als de bezoeker er met een licht op schijnt of een foto maakt met flits, is het ineens heel duidelijk zichtbaar.
Maar niet alleen ‘s nachts is het werk te zien. (De art-trail is 's nachts én overdag) Overdag zullen de getijden van de zee ervoor zorgen dat het kunstwerk soms maar gedeeltelijk te zien is, alsof het wordt verzwolgen zoals dat in het verleden ook is gebeurd.

dinsdag 24 april 2012

Creatieve pitches

Als ontwerper moet je vaak actief op zoek naar je opdrachten. Google je daar op dan vind je die vooral veel in wedstrijd-vorm of design pitches. Bij zo’n pitch wordt er van de deelnemers verwacht dat ze een creatief voorstel doen, waarna de opdrachtgever uiteindelijk een partij kiest om mee verder te gaan.

Tijdens het zoeken naar opdrachten en pitches kwam ik op een weblog een artikel tegen over de kritische kant, welke weer gebaseerd was op een veel langer en beter onderbouwd artikel. Er werd in beschreven waarom design pitches vaak nutteloos, zonde van de tijd zijn en er veel geld bij alle betrokken partijen verloren gaan.

Zonde van de tijd zal het vaak wel zijn denk ik, maar belangrijker vind ik dat het de kwaliteit van de creatieve industrie naar beneden haalt.

Helaas zijn designpitches namelijk bijna altijd een slechte deal voor zowel de ontwerper als de klant:
In de praktijk blijkt dat er bij veel pitches wordt beoordeeld door mensen die geen verstand hebben van (design)zaken, waardoor er enkel wordt beoordeeld op het uiterlijk in plaats van ook de inhoud. Hierdoor wordt een uitstekend ontwerp bijvoorbeeld afgewezen omdat de directeur de kleur gewoon niet mooi vind.
Design is veel meer is dan alleen een mooie afbeelding maken; het is problemen oplossen, door passen en meten van twee kanten.
Een goed ontwerp heeft een aantal correctieronden nodig om tot het eindresultaat te komen: Er wordt informatie verstrekt en daarna ga je, samen met de klant, schaven, kneden en polijsten. Die wisselwerking tussen klant en ontwerper is essentieel om tot een goed passend resultaat te komen.
Bij een ontwerppitch ontbreekt dat en moet je met te weinig informatie direct met het eindontwerp komen.
Natuurlijk zitten er ook kwalitatief goede ontwerpen tussen bij zo’n pitch. Maar misschien maakt dat het alleen maar erger. Onbetaalde pitches degraderen daarmee design vaak tot een gratis afbeelding waardoor het niet de respect krijgt die het wel verdient.

Er zijn ook echt wel goede designpitches te vinden hoor, die de deelnemers voldoende tijd te geven om echt iets unieks neer te zetten en het beoordelen met kennis van (design)zaken.

Zelf denk ik gewoon dat als je kritisch bent in het kiezen aan welke pitches je mee doet en ook vooral ook hoe, je er best wat aan kunt hebben. Je kan het best zo omdraaien dat je er wel wat aan hebt of in ieder geval er geen verlies door draait.

In mijn geval komt dat op een paar opties neer:

• Een optie zou kunnen zijn dat je al een ontwerp hebt wat perfect past bij de wedstrijd. Nou dan zeg ik: insturen! Wat heb je te verliezen?

• Ik heb vaak moeite om als zelfstandig ontwerper vanuit het niets iets te gaan ontwerpen: teveel vrijheid, alles kan, er zijn geen beperkingen. Dan kan zo’n wedstrijd uitkomst bieden: het geeft namelijk richting waardoor ik geïnspireerd raak. De wedstrijd is dan de aanleiding om te ontwerpen en als er niks uit komt heb ik alsnog een mooi product waarmee ik dan zelf verder kan.

• En dan heb je nog de laatste optie: gewoon omdat het zo’n leuke opdracht is of omdat het inspireert. Kunst om het Lijf is zoiets. Ik doe niks in die branche, heb die ambitie ook niet, ik heb er geen verstand van, verdien er niks mee, het kost alleen maar veel geld en tijd, maar ik vind het gewoon zo leuk om te doen en inspirerend dat al het voorgaande me allemaal geen klap uitmaakt.

Om die laatste reden heb ik onlangs ook meegedaan aan een designpitch, van Rauw ontwerp: Een illustratie voor T-shirts voor het Ronald Mcdonalds Kinderfonds. Gewoon, omdat ik dat een goed doel vind waar ik graag iets aan wil bijdragen.

Het ontwerp wordt gedrukt op T-shirts die worden verkocht via internet, tijdens sponsoracties, ziekenhuizen, Ronald McDonald huizen en misschien zelfs in de restaurants. De volledige opbrengst gaat natuurlijk naar het Ronald Mcdonald Kinderfonds.

Pitch of niet, nuttig of niet, kwalitatief of niet, voor zo’n opdracht doet dat er helemaal niet toe. En als je op die manier je pitches selecteert, dan is er volgens mij helemaal niets aan de hand.

*in het definitieve ontwerp wordt het puntje op de i nog vervangen door het hartje uit het logo van het RMK-fonds

woensdag 11 april 2012

Positieve energie

Terwijl ik werk aan een beetje kritische blogpost, weet ik dat er veel mensen mijn blog ook lezen om gewoon te zien hoe het met me gaat. En dan het liefst met melancholische verhalen over Querenta Y Tres, balancerend op de grens of het verhaal nog wel op mijn blog gepost moet worden.

Speciaal voor deze mensen een kleine update.

Het uitspreken van mijn vorige blogpost heeft geholpen. Natuurlijk las Marc het, die het meteen oppikte door me die dag mijn eerste les in Solidworks te geven. Inmiddels is de eerste versie van mijn kast in 3d getekend en ben ik bezig het programma ook op mijn laptop te installeren om zo thuis ook door te kunnen ermee.

Zelfs het phebisme waar ik het over had heeft gewerkt! Ik heb een baantje gevonden bij de leukste designwinkel in Utrecht: StrandWest. Per 1 mei ga ik daar beginnen en aangezien het kringloopatelier precies dan ophoud en de WWIK een maand later stopt kon de timing niet beter.

Behalve het phebisme heb ik meer van die rare kronkels over hoe mijn leven in elkaar zit. Teveel om op te noemen en (belangrijker) te zonde om te doen.

Ik heb bijvoorbeeld ook het idee dat de uitspraak ‘pech in de liefde, geluk in het spel’ eigenlijk ‘pech in de liefde, geluk in het werk’ moet zijn. Als twee dingen die in een soort cirkeldiagram om elkaar heen draaien. Soms heeft de liefde een groter aandeel waardoor het werk minder is en soms is het andersom het geval.

Mijn assistent-bedrijfsleider op mijn vorige baantje zei ooit heel mooi “ als je niet de luxe hebt om van je hobby je werk te maken, moet je maar van je werk je hobby maken”. Mooi vind ik dat: Het omdraaien van die uitspraken om het goeie uit het leven te halen. 


En net zoals mijn assistent-bedrijfsleider draai ik het ook gewoon om: als het niet goed gaat in de liefde, nou dan moet ik maar hard aan het werk! Anders klopt het cirkeldiagram niet natuurlijk. En je weet maar nooit wanneer de percentages liefde-werk zich weer omdraaien. En zo vervorm je iets wat je negatief zou kúnnen opvatten, tot iets waar je juist energie uit kunt halen. Elk excuus is een goed excuus om te knallen!

woensdag 28 maart 2012

Every end is a new beginning


Het is weer zover. Een project afgerond betekend tegelijkertijd opluchting als ook het weer opnieuw m’n draai moeten vinden. Want na een piek volgt altijd een dal, maar het voordeel van een dal is dat de lijn vanzelf weer omhoog gaat.

Uiteindelijk komt altijd alles precies op het juiste moment weer op zijn pootjes terecht; Phebisme noem ik dat. Jeweetwel, precies als de WWIK stopt een baantje krijgen of een huisje vinden op het moment dat er geen werk meer voor je is in je oude woonplaats. Maar ook andersom hoor; afgewezen worden op een baan waar je achteraf nooit de tijd voor gehad zou kunnen hebben of een project dat niet doorgaat, waardoor je een andere wel kunt afronden. 

Heel geruststellend vind ik die gedachte dat dingen ‘meant to be’  zijn. Een beetje hypocriet wellicht, want eigenlijk ben ik heel nuchter, maar het geeft me zo’n fijn gevoel om erop te vertrouwen. Zo kan ik me mee te laten nemen door het leven in plaats van het klassieke ‘het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt’.

Natuurlijk gaat het niet vanzelf, ik moet er echt wel wat voor doen. Je moet het namelijk wel verdienen, anders gebeurt het niet, stel ik mezelf zo voor.

Het Add-on project is nu klaar, dat wil zeggen het design gedeelte dan natuurlijk. De promotie en het in de markt zetten ervan zal altijd blijven doorgaan. De verzending heb ik ook verbeterd en de kosten probeer ik steeds meer terug te brengen.
Er zijn er wel al wat verkocht, maar dat aantal moet vele malen meer worden zodat ik die mannen van de drukkerij weer hard aan het werk kan zetten. Dat probeer ik door het onder de aandacht te brengen op internet, de beurs, maar vooral ook viavia als mensen ze dragen. Gelukkig zijn de dragers van mijn t-shirts welwillend om mij mee te helpen promoten. Zoals barista Robocup die het allereerste t-shirt droeg achter de bar in de populaire koffietent the Village en wielrenster Marijn de Vries die het shirt droeg tijdens een uitzending van EDNED.

De tijd is aangebroken om dat promotiewerk in de avonduurtjes te doen en de volle dagen te gebruiken voor het volgende project. Maar ja.. wat dan. En hoe ga ik mijn dagen invullen? Begin ik met een volledig nieuw ontwerp? Een oud project oppakken? Een wedstrijd die de ontwerprichting geeft? Een materiaal waar ik graag mee wil werken?
Ik dacht zelf aan een ontwerp dat al in de pen zat om te gaan afmaken en het leren van een bepaald 3d tekenprogramma daarbij.

Ik ga niet exact vertellen wat voor ontwerp dat is maar het is iets met baksteenpatronen, charcoal eiken, gecombineerd met hoogglans wit, boeken en pronkstukken. Klinkt vaag hè? Of spannend wellicht? Ik zal het gauw posten als ik het eerste 3d beeld heb waar ik tevreden over ben.

Ik wil dat onder andere doen middels een 3d rendering. Daarbij komt dus dat ik het 3d programma Solidworks goed onder de knie wil krijgen, zodat ik, ook voor de toekomst, makkelijk en snel ideetjes tot een duidelijk en verkoopbaar beeld kan brengen. En aangezien ik twee dagen in de week beschikbaar heb lijkt het me een goede tijdsverdeling om 1 dag puur en alleen het programma te leren en de andere dag gewoon in te vullen zoals ik nu ook doe..

Zo. Nu ik mijn voornemen heb uitgesproken móet ik wel de daad bij het woord voegen!

dinsdag 13 maart 2012

Add-on project op Ontmoet Design

Onlangs nam ik het eerste definitieve Add-on t-shirt in ontvangst wat al zorgde voor flink wat kriebels in de buik. Vervolgens zorgden enthousiaste reacties ervoor dat ik de volgende dag op de stoep stond bij studio Veel Bomen om samen met Marc foto’s te maken. En gaf de fotoshoot en het nabewerken me zoveel energie dat ik doorwerkte zonder pauze, dineren of toiletbezoekjes, om diezelfde avond nog de productfoto’s in de webwinkel te zetten. Tot slot kwamen ’s avonds de eerste bestelling ook nog eens door waardoor ik toch ook wel de champagne kon ontkurken.

Wat een mooi begin.
 

De shirts zijn te koop op ibuyit.nl voor 39,00 (inc buttons en verzending). Add-on is een concept waarbij het t-shirt en de buttons een relatie met elkaar aangaan. Zowel het t-shirt als de buttons zijn op zichzelf staande producten, maar ze brengen elkaar tot een hoger niveau. Doordat je de buttons zelf plaatst, personaliseer je je t-shirt tot je eigen unieke beeld. 

Het Add-on project ga ik lanceren/promoten op de Wonen & Co beurs, 15 t/m 18 maart, in Groningen. Dit jaar hebben ze voor het eerst een designplein genaamd ‘Ontmoet Design’. Wonen & Co, House of Design en het CBK Groningen slaan hiervoor de handen ineen. Ontmoet Design maakt onderdeel uit van de woonbeurs, maar heeft een eigen karakter. Op dat plein staat ook een stand speciaal voor startende vormgevers, geselecteerd door vormgever Michel de Ruiter en het CBK. Waaronder ik dus.

We presenteren allemaal onze ontwerpen tijdens deze beurs en daarnaast geven we ook individueel een Pecha Kucha. En wat?! Een presentatie van 20 slides, met exact 20 seconden per slide. Dit zorgt ervoor dat de presentatie kort en krachtig is, maar ook vooral visueel erg sterk. In de creatieve branch kom je deze presentaties veel tegen en dat zal niet om de minste reden zijn dat wij allemaal enorme beelddenkers zijn natuurlijk. Persoonlijk hou ik sowieso van korte, bondige presentaties, waarbij er geen overbodige randinformatie wordt bij gehaald. Ik zal mijn Pecha Kucha (zaterdag 15.00) geven over het ontwerpproces van de Daisys. Hierbij wil ik ervoor zorgen dat beeld en tekst volledig gelijk is aan elkaar: de presentatie moet te volgen zijn zonder te luisteren, maar ook als je alleen zou luisteren en niks zou zien. Ik hoop zo het publiek op de beurs een beeld te geven van het verhaal achter het ontwerp.

Ik ben zaterdag en zondag de hele dag te vinden op de beurs. Als je langskomt, laat het me even weten! Wonen & Co de beurs is van 15 t/m 18 maart in Martiniplaza. U vindt Ontmoet Design direct na de entree op de eerste verdieping.