Vanaf deze maand ben ik officieel geen
bedrijfje meer. Ik ben gewoon Phebe Lilian, de persoon. Hoewel dat vrij weinig
verandert aan mijn leven als ontwerper, voel ik me daar veel prettiger bij.
Ik weet wel hoe het werkt, dat ‘luisteren naar
je gevoel’. Maar ik heb nogal de neiging om vooral te doen wat andere mensen
van me verwachten. Of nee, te doen wat ik dénk dat andere mensen verwachten.
Dat geeft tot op zekere hoogte ook een goed gevoel. Vandaar de verwarring.
Ik heb nooit de ambitie gehad om een eigen
bedrijf te hebben. En dat heb ik nog steeds niet. Maar een jaar geleden koos ik
er toch voor, omdat dat administratief handig was.
Mijn doel was wel: Een vaste baan en daarnaast
ontwerpen. Dat eerste is gelukt, dat tweede is wat lastiger. En hoewel je
jaaroverzichten eigenlijk op 1 januari hoort te doen, heb ik nu dus ook even
een moment bereikt dat ik stilsta om te bedenken waar ik sta en waar ik ook al weer
naartoe wil.
Het is nu een jaar geleden dat ik in het
prachtige Utrecht ben gaan wonen en dat was stap 1. Een leuke vaste baan vinden
als stabiele basis was stap 2. Eentje die bij me past, ‘volwassen’ is, en iets
met design. Die baan heb ik 2 maanden geleden gevonden en een last is van mijn
schouders. Ik heb het enorm naar mijn zin, ren heen en weer met papieren in de
hand en wordt uitgedaagd met verantwoordelijkheden en taken waarmee ik mijn
grenzen verleg.
Het past ontzettend goed bij mij: het
administratieve, het regelen, het organiseren, een systeem aanbrengen. Ik vind
het fantastisch! Maar ik krijg heel vaak de opmerking “ohh wat saai, zou leuk
zijn als je kon ontwerpen in daar”. Onzeker als ik ben ga ik dan meteen even
twijfelen. Maar eigenlijk weet ik het wel: nee, ik vind het heel leuk! Ik wil
helemaal niet 24/7 bezig zijn met ontwerpen. Dit is ook Phebe, en eigenlijk een
heel groot deel ook, dus het sluit perfect aan.
En om mijn eigen gedachtes wat kracht bij te
zeggen denk ik dan altijd aan mijn moeder die me altijd zei: ,,in jouw
toekomst, zie ik je lopen met papieren onder je arm, dingen regelen, dat ga je
doen, want dat is het plaatje wat ik zie”. Nou mam, je hebt gelijk, kijk mij
eens!
Maar nu moet ik de balans nog vinden om het te
combineren met ontwerpen.
Ervan uitgaande dat een werkweek 40 uur heeft,
en ik er 24 heb opgevuld met de ene kant van mezelf, wil ik de andere 16 uur graag
opvullen met ontwerpen. Zo’n week weerspiegelt dan wel angstvallig correct mijn
persoonlijkheid trouwens..
Toch vind ik de invulling van die 16 uur nog
wel lastig. Dat zou kunnen omdat ik het liefst ontwerp vanuit een opdracht (zoals
het kinderboekenbal) ipv helemaal vanuit mezelf. Maar
aan de andere kant heb ik ook allemaal ideeën voor ontwerpen vanuit
mezelf (zoals de Add-on t-shirts), misschien moet ik dat wel gewoon doen. Maar
al die ideeën voelen alsof je een woord op het puntje va je tong hebt maar hem
net niet kunt uitspreken. Of een droom waarvan je weet dat de herinnering er
is, maar je kan hem niet meer goed terughalen. En voor beide geldt: het kan ook
zijn dat het me soms gewoon ontbreekt aan lef. Of nog erger, dat ik gewoon een
beetje lui ben de benodigde actie te ondernemen.
Dus schrijf ik maar gewoon een blogpost als
een soort hulpmiddel om alles op een rijtje te zetten. Het voelt in ieder geval
goed; ik heb weer helemaal zin om lekker te ontwerpen! Volgende blogpost weten
we dan ook of het echt werkt ;)
