Laatste keer deelname 'Kunst om het Lijf'

Al eerder schreef ik eens een stukje over het gevaar van ontwerp pitches. Natuurlijk, ik ben er ook kritisch over, zeker als je jezelf serieus neemt als professioneel ontwerper, vind ik dat je er niet aan (teveel) moet deelnemen. Ik denk dat je er heel erg mee op moet passen, maar soms zegt je hart iets anders. In die gevallen ben ik van mening ik dat je je hart gewoon moet volgen. Met mate dan.

Dat ik luisterde naar mijn hart bij een pitch, was bijvoorbeeld zo toen ik het t-shirt voor het Ronald Mc Donalds Fonds ontwierp in samenwerking met Rauw ontwerp. Voor een goed doel, op een regenachtige zondagmiddag, zonder er teveel tijd aan kwijt te zijn. Redenen waarom ik het voor mezelf kon verantwoorden.

Er is nog zo’n project dat ik puur doe omdat ik er zoveel plezier aan beleef. Kunst Om Het Lijf. Zonder dat ik af wil doen aan de organisatie of de wedstrijd, is het nou niet iets waar ik als ‘professioneel designer’ wat aan heb. En niet in de laatste plaats omdat het niet mijn vakgebied is: mode/kunst.  Het is des te meer iets wat ik een ontzettend interessant gebied vind. Niet zozeer mode, daar heb ik niks mee, maar juist draagbare kunst. Dat fascineert me.

Als beginnend kunstacademie-studentje deed ik voor de eerste keer aan deze wedstrijd mee. Nog nooit een knoop aangenaaid (daar heb je immers moeders voor) en zonder naaimachine of enige kennis, besloot ik een jurk te gaan maken. Met veel vallen en opstaan lukte het me om een mooi geheel neer te zetten. Er werd wat gelachen door mijn medekandidaten om mijn gebrek aan kennis en de daardoor verkeerde keuzes in stof bijvoorbeeld, maar uiteindelijk mocht het resultaat er zijn. Mijn model schreed prachtig over het podium in een loodzware maar luxueuze gala jurk van duizenden glimmende paperclips. Het bleek tevens de start van haar nu glansrijke modellencarrière.

Het was een flink intensieve tijd van eindeloos lang werken aan de jurk, oefendagen, pas sessies en de drie dagen lang durende show. Maar hard werken loont des te meer. Het was geweldig! De reacties waren lovend, mijn model straalde en alle ontwerpers vormden een leuke groep. “Volgend jaar weer hè?” was het meteen.

Zo gezegd zo gedaan. Het jaar erop wilde ik me verbeteren in de afwerking en me dus ook meer richten op goede naaitechnieken. De naaimachine had ik aangeschaft, de details werden beter, maar het thema was moeilijk. Het thema ‘Glow in the dark’ zorgde ervoor dat ik als het ware twee kostuums moest maken. Een beeld voor als het licht uit is tijdens de show, maar ook een voor met het licht aan (vond ik zelf). Ik verloor me in de details dit keer en had een heel subtiel kostuum in plaats van groots en theatraal. Al met al had ik mezelf verbeterd en was ook deze creatie weer bijzonder.

Ik had weer goede verbeterpunten gevonden voor de derde keer deelname. Die derde keer lukte het echter niet. Ik zat midden in mijn eindexamen, mijn relatie was net over, woonde weer alleen en was nog bezig om het allemaal te verwerken. Ik had wel een concept voor deze editie van Kunst Om Het Lijf, maar geen exacte vorm nog voor het kostuum. Het ontwerpen liep niet lekker en ik werd ook nog eens ziek op het moment dat ik dacht alles nog even in te kunnen halen. Vreselijk vond ik het om te moeten opgeven, maar ik redde het echt niet. Niet met het niveau dat ik voor ogen had in ieder geval. Huilend hing ik aan de telefoon, omdat het voelde als falen. Er waren al kaartjes gekocht, mijn model keek er naar uit, maar ook de organisatie wilde ik niet teleurstellen. De reacties waren allen lief en meelevend en de organisatie stimuleerde me door te gaan, maar ik stopte. Ik stopte en mijn ouders accepteerden dat. 

Ik schreef er een kleine blogpost over en ik weet tot op de dag van vandaag nog hoe mijn stagebegeleider reageerde toen hij het las. “Phebe heeft iets goeds gedaan, echt knap!” verkondigde hij in de designstudio. Vol verwachting werd er opgekeken; “wat heb je gemaakt dan?” werd er zacht gevraagd. Maar Marc zei vol trots: “Phebe heeft een project gestopt. Besloten niet er niet mee verder te gaan.” Hoewel iedereen hem wat glazig aanstaarde op dat moment (inclusief ik), begreep ik zijn opmerking pas veel later.

Je eigen projecten loslaten waar je enthousiast over bent geworden, aan hebt gewerkt met hart en ziel, is een van de moeilijkste dingen om te doen als designer. En dat wist hij. We krijgen er als ontwerper allemaal meer dan eens mee te maken: 'kill your darlings'. "Soms is het moeilijk toe te geven dat iets wat je hebt gemaakt (en dat je leuk vind) niet werkt voor een bepaald project. Het lijkt dan een grote stap op compleet opnieuw te beginnen, maar bedenk dat elk eind een nieuw begin is." (Uit: Graduation Guide For Design Students). Terwijl het voor mij voelde als falen, vond hij het dus juist een ontzettend goede stap.

Dat jaar ben ik niet naar de show geweest om de rest te bekijken, dat zou steken. Het jaar erop deed de originele organisatie niet meer mee en hoefde het voor mij ook niet zo. Maar dit jaar kreeg ik een mailtje dat de voltallige staf van voorgaande jaren terugkeerde als organisatie van Kunst Om Het Lijf. Natuurlijk wekte dat meteen mijn enthousiasme, maar toch twijfelde ik nog. Toen een week voor de deadline mijn vader een artikel uit het NoordHollands Dagblad doorstuurde dat het de 5^e editie zou zijn en dus heel spectaculair zou worden, was dat de laatste push die ik nodig had. 

Ik ben ontzettend toe aan mijn derde, maar ook laatste keer Kunst Om Het Lijf . Ik maak af waar ik ooit mee ben begonnen, maar nu met een goed voorbereid ontwerp. Ik typ dit terwijl ik nog onderweg ben naar het selectiegesprek, maar zal jullie daarna weer op de hoogte houden van het ontwerpen en maken. Alles gaat straks weer van start, het zal wel weer intensief worden, maar ik kijk nu al uit naar het genieten van de show(s). Het moment dat je ziet, maar vooral de voldoening voelt, waarvoor je het allemaal gedaan hebt. Onbeschrijflijk.