's-Hertogenbosch

Ik zal niet liegen, ik hou zoals elk mens niet van veranderingen. En toch ben ik in mijn korte leventje toch al 7x verhuisd en de 8^e verhuizing staat nu voor de deur.

Den Bosch is de plek waar ik nu op voorbereid. Dat gaat voornamelijk gepaard met momenten van puur geluk en onuitwisbare glimlachen met hoge piepgeluidjes. Maar voordat die definitieve beslissing te gaan verhuizen kwam, waren er ook momenten van lichte angst, onzekerheid en een algeheel down-gevoel.

Logisch. Wéér mensen achterlaten, zoals altijd in de steden die ik gepasseerd ben. Wéér opnieuw de weg vinden, een stad ‘eigen’ maken en nieuwe mensen leren kennen. En dus ook weer de onzekerheid of dat zal falen of slagen.

Bang om er in te falen was behoorlijk, want ik weet hoe ongelukkig me ik kan voelen als de stad niet van mij voelt en ik er nauwelijks mensen in ken. Er zijn talloze goedbedoelde, lieve dingen gezegd om me te ‘helpen’, maar zonder resultaat, ze hadden eerder het tegenovergestelde effect. (“Het komt wel goed.” lokt bij mij de reactie uit “Misschien wel niet, dat weet je niet! En dat gaat niet vanzelf.”)

Maar ineens was het er! Door een wegwuivende en bijna niet gerelateerde opmerking van Marc, bij het uitspreken van mijn dilemma over verhuizen naar Den Bosch en vooral het achterlaten van Utrecht: “ah welnee joh, is juist leuk. Den Bosch heeft op cultureel gebied het EKWC, een kunstopleiding...en dit en dat…en..”. Hier dwaalde ik al af.

Het was niet zozeer de uitspraak, maar de realisatie die het bij mij teweeg bracht; namelijk dat ik een nieuw gebied heb om te veroveren op designgebied!

Het zit zo: Groningen, de stad waar ik studeerde, had een overzichtelijk netwerk van creatievelingen en de organisaties. Iedereen wist elkaar wel te vinden en ondanks dat ik me niet teveel  in dit gezelschap wilde mengen, omdat ik wist dat ik er gauw weg was, werd ik al snel gevraagd voor projecten.

Utrecht daarentegen, was een stad van anderen, niet van mij (nog). Ik heb nooit goed kunnen bevatten waar, hoe en wie het creatieve netwerk vormden daar. En dat vind ik lastig. Ik hou er niet van als ik ergens het overzicht niet van heb. Ik wil het kennen, snappen, door en door, van achter naar voor, en er middenin zitten. In Utrecht gebeurde dat niet. Misschien was het de grootte of de verspreiding, ik weet het niet.

Den Bosch is dus de volgende stad en compleet nieuw voor mij. En ik zal je zeggen waarom dat in plaats van angst, nu enthousiasme opwekt.

Utrecht en Groningen lopen naar mijn idee flink voor op hippe culturele evenementen. Niet de musea en monumenten bedoel ik dus, nee de jonge creatieve markt, het nieuwe werken, het nieuwe denken.

Hoe mooi is het dan dus om juist naar Den Bosch te gaan? In die andere steden zijn deze dingen er al, dus wat voeg je dan nog toe? Den Bosch is daarentegen nog best blanco. Hoe mooi is het dan om in navolging van de andere steden, Den Bosch ook een soort ‘puha shoproute’ te geven, een bekend gezicht van Fablab te worden, deel te nemen aan een Maker Faire en Pecha Kucha’s daar of ze juist organiseren..

Dát is wat ik me realiseerde na de opmerking van Marc. Ik zag ineens kansen.

Den Bosch. Voor mij de stad van de mogelijkheden. En juist niet omdat die mogelijkheden of markt er al is. Puur omdat hij nog te creëren valt.

Kaartverkoop Kunst om het Lijf is gestart

Een paar jaar geleden was ik begonnen met een kostuum van tie-wraps voor de show Kunst om het Lijf. Ik heb toen het materiaal onderzocht, gekeken hoe ik ze het best kon ‘knopen’ voor een vol effect. Ik beheerste uiteindelijk de techniek, maar qua ontwerp heb ik het niet gered tot een totaal kostuum dat jaar.

Dit jaar ben ik begonnen bij het ontwerp. Gecombineerd met de kennis die ik al eerder had opgedaan over het materiaal, kan ik nu wel het kostuum tot een goed eind brengen.

Voor het ontwerp heb ik gekeken naar mannelijke strijders; naar wat ze allen gemeen hebben in hun ‘outfit’ tijdens een gevecht. De plaatsing van die elementen zijn praktisch, zoals het arm waarmee gevochten wordt dat bedekt is, evenals de kwetsbare delen die niet beschermd zijn met een schild. Dit soort elementen zijn de uitgangspunten voor mijn kostuum. Mijn (mannelijke)model, zal de uitstraling hebben van een strijder, een vechter. Stoer maar rechtvaardig.

Met een duidelijk uitgangspunt als deze was ontwerpen totaal niet moeilijk. Tijdens het maken van het kostuum kwam ik natuurlijk steeds wel praktische dingen tegen, maar het was vooral veel doen.

Duizenden tie-wraps zijn al door mijn handen gegaan, en de tijdsdruk zorgt voor de nodige stress. Maar inmiddels ben ik bezig met de laatste loodjes en dan hoef ik straks alleen nog maar te genieten van de show.

De kaartverkoop is inmiddels gestart en het loopt al aardig vol, dus wees er op tijd bij als je nog een kaartje wil bemachtigen.

De show van word gehouden van 8 tot en met 10 maart 2013. Op 8 en 9 maart begint de show om 19.30 tot 21.30. Op 10 maart begint de show om 15.00 tot 17.00. De prijsuitreiking is op 10 maart om 17.30.

 

Ik zou het natuurlijk enorm leuk vinden als jullie komen naar de show. Kaartjes kun je hier kopen. Hopelijk tot dan!

Gelukkig nieuwjaar

Een beter moment dan tijdens de overkill aan jaaroverzichten van 2012 kon ik niet bedenken om deze blogpost te publiceren. Een jaaroverzichtzoals ik vorig jaar heb geschreven had ik dit keer geen behoefte aan, maar een besef dat mijn blog door de maanden/jaren heen veranderd is, bedenk je wel op zo’n moment.

Tijdens een designborrel een paar maanden geleden, werd mijn blog getipt aan een dame van rond de 40 die op zoek was naar wat ze nu wilde in haar leven: Voor zichzelf beginnen of niet, de twijfel, de onzekerheid. Immers, is 40 niet de leeftijd dat je leven al nagenoeg bepaald is? Dat je niet meer kan wijzigen in beroepskeuze? Is dat niet gewoon te laat? En wat zet je op het spel als je het wel doet..?

Mijn blog werd omschreven als een zoektocht naar (en erachter komen) wat wel en niet voor je werkt. Over weten waar je behoefte aan hebt of er achter komen wat je behoeftes zijn.

Het was raar iemand anders te horen praten over mijn blog, maar vooral dat de omschrijving ervan in eerste instantie niet rijmde met wat ik in mijn hoofd had. Het deed me beseffen dat mijn blog al lang niet meer was hoe ik het ooit gestart heb. Hoewel ik erg blij ben met hoe het nu geworden is, was de intentie totaal anders.

Ooit is mijn blog ontstaan omdat ik zoveel foto’s maakte van het proces tot het eindproduct dat ik dat wilde delen. Een kijkje achter de schermen. Daarbij kwam dat mensen zich vaak afvroegen hoe ik nou van een idee tot een ontwerp kwam. Of soms zelfs hoe ik überhaupt op een idee kwam.

Het leek me daarom leuk, ook voor mijn eigen documentatie, om dat bij te houden. Zeker tijdens een proces dingen samenvatten en benoemen waar de verbeterpunten liggen, zou me moeten helpen in de goede richting. En dat werkte zeker. Het begon in 2010 met foto’s van een proces. Later tekst en beeld van de processen waar ik middenin zat. En op een gegeven moment werd het meer tekst dan beeld en ook steeds persoonlijker in plaats van alleen maar het project zelf. Dat werkte. Daar kreeg ik de meeste positieve reacties op en werkte voor mezelf ook heel fijn.Mijn internetdagboek heeft inmiddels een voor mij prettige balans gekregen tussen puur het proces van bepaalde projecten en de iets diepere teksten die meer over mijzelf gaan.

Ik vind het heerlijk om het proces van me af te schrijven en mijn enthousiasme te delen. Maar eerlijk gezegd had ik ook niet altijd zin om steeds aan vrienden uit te leggen waar ik mee bezig was, dat hoeft nu ook niet meer. Ik kan nu gewoon naar mijn blog refereren, en ook de geïnteresseerden doen dat op die manier: ,,Hey ik zag je Add-on t-shirts op je blog, wat leuk! Hoe was de proefdruk?”.

Ik ga er vanuit dat mijn blog in de vorm die hij nu heeft, nog wel even zal blijven bestaan, maar ik laat me voeren door de wind. Ik kijk niet te ver voor uit, leef dag voor dag, en laat de weg “erheen” mijn blog vormen. Waar “erheen” dan ook is, of het er is, en of ik er ooit kom, is irrelevant. Misschien is het wel net als het leven en “is de weg zelf je bestemming”-Confucius, zoals een lezer me laatst zei.

Jullie zijn er bij terwijl ik die weg bewandel. Samen gaan we het nieuwe jaar in. Dank voor het lezen; het geeft mij het plezier om hier keer op keer te schrijven. Ik wens iedereen een prachtig 2013 toe, dat het maar veel moois mag brengen.

Wintertijd

Ineens waren ze er: kerstkaarten met de uiltjes en pinguins van de Add-on t-shirts.

Ik kan nu wel een enorm lange blogpost gaan schrijven over hoe het zover kwam dat ik kerstkaarten ging maken. Over hoe het ontwerpproces verliep en welke dingen ik tegenkwam, maar zo ging het helemaal niet. Het was meer iets van: pats-boem-klaar.

Het idee ontstond in de loze minuten onder de douche, voor het slapen gaan, in de trein of als ik even aan het wegdromen was op mijn werk. En ik had er wel wat over nagedacht over hoe ik dit zo efficiënt en goedkoop mogelijk kon aanpakken, maar ook dat had niet meer dan die zojuist genoemde loze minuten gekost. Ik zette het op de planning voor de maandag en het lukte gewoon.

Geen issues, geen ontwerp-block, geen lastige keuzes, geen getreuzel, gewoon gaan. Het kwam denk ik omdat ik een goede basis had; de vormgeving was er al nagenoeg, het moest alleen ‘Christmassy’  gemaakt worden.

Dus zonder er meer woorden vuil aan te maken:

De kaartjes zijn te bestellen en te verzenden op mijn pagina van 'Send a Smile': phebelilian.sendasmile.nl. Je kunt kiezen of je een ansichtkaart of wenskaart wilt en zelf je tekst (en/of zelfs een afbeelding) aan de binnen- of achterkant van de kaart plaatsen. Het is natuurlijk ook mogelijk om er meerdere blanco te bestellen om thuis te schrijven.

Wie weet wat er nog meer voor mooie kaartjes zullen komen... 

Laatste keer deelname 'Kunst om het Lijf'

Al eerder schreef ik eens een stukje over het gevaar van ontwerp pitches. Natuurlijk, ik ben er ook kritisch over, zeker als je jezelf serieus neemt als professioneel ontwerper, vind ik dat je er niet aan (teveel) moet deelnemen. Ik denk dat je er heel erg mee op moet passen, maar soms zegt je hart iets anders. In die gevallen ben ik van mening ik dat je je hart gewoon moet volgen. Met mate dan.

Dat ik luisterde naar mijn hart bij een pitch, was bijvoorbeeld zo toen ik het t-shirt voor het Ronald Mc Donalds Fonds ontwierp in samenwerking met Rauw ontwerp. Voor een goed doel, op een regenachtige zondagmiddag, zonder er teveel tijd aan kwijt te zijn. Redenen waarom ik het voor mezelf kon verantwoorden.

Er is nog zo’n project dat ik puur doe omdat ik er zoveel plezier aan beleef. Kunst Om Het Lijf. Zonder dat ik af wil doen aan de organisatie of de wedstrijd, is het nou niet iets waar ik als ‘professioneel designer’ wat aan heb. En niet in de laatste plaats omdat het niet mijn vakgebied is: mode/kunst.  Het is des te meer iets wat ik een ontzettend interessant gebied vind. Niet zozeer mode, daar heb ik niks mee, maar juist draagbare kunst. Dat fascineert me.

Als beginnend kunstacademie-studentje deed ik voor de eerste keer aan deze wedstrijd mee. Nog nooit een knoop aangenaaid (daar heb je immers moeders voor) en zonder naaimachine of enige kennis, besloot ik een jurk te gaan maken. Met veel vallen en opstaan lukte het me om een mooi geheel neer te zetten. Er werd wat gelachen door mijn medekandidaten om mijn gebrek aan kennis en de daardoor verkeerde keuzes in stof bijvoorbeeld, maar uiteindelijk mocht het resultaat er zijn. Mijn model schreed prachtig over het podium in een loodzware maar luxueuze gala jurk van duizenden glimmende paperclips. Het bleek tevens de start van haar nu glansrijke modellencarrière.

Het was een flink intensieve tijd van eindeloos lang werken aan de jurk, oefendagen, pas sessies en de drie dagen lang durende show. Maar hard werken loont des te meer. Het was geweldig! De reacties waren lovend, mijn model straalde en alle ontwerpers vormden een leuke groep. “Volgend jaar weer hè?” was het meteen.

Zo gezegd zo gedaan. Het jaar erop wilde ik me verbeteren in de afwerking en me dus ook meer richten op goede naaitechnieken. De naaimachine had ik aangeschaft, de details werden beter, maar het thema was moeilijk. Het thema ‘Glow in the dark’ zorgde ervoor dat ik als het ware twee kostuums moest maken. Een beeld voor als het licht uit is tijdens de show, maar ook een voor met het licht aan (vond ik zelf). Ik verloor me in de details dit keer en had een heel subtiel kostuum in plaats van groots en theatraal. Al met al had ik mezelf verbeterd en was ook deze creatie weer bijzonder.

Ik had weer goede verbeterpunten gevonden voor de derde keer deelname. Die derde keer lukte het echter niet. Ik zat midden in mijn eindexamen, mijn relatie was net over, woonde weer alleen en was nog bezig om het allemaal te verwerken. Ik had wel een concept voor deze editie van Kunst Om Het Lijf, maar geen exacte vorm nog voor het kostuum. Het ontwerpen liep niet lekker en ik werd ook nog eens ziek op het moment dat ik dacht alles nog even in te kunnen halen. Vreselijk vond ik het om te moeten opgeven, maar ik redde het echt niet. Niet met het niveau dat ik voor ogen had in ieder geval. Huilend hing ik aan de telefoon, omdat het voelde als falen. Er waren al kaartjes gekocht, mijn model keek er naar uit, maar ook de organisatie wilde ik niet teleurstellen. De reacties waren allen lief en meelevend en de organisatie stimuleerde me door te gaan, maar ik stopte. Ik stopte en mijn ouders accepteerden dat. 

Ik schreef er een kleine blogpost over en ik weet tot op de dag van vandaag nog hoe mijn stagebegeleider reageerde toen hij het las. “Phebe heeft iets goeds gedaan, echt knap!” verkondigde hij in de designstudio. Vol verwachting werd er opgekeken; “wat heb je gemaakt dan?” werd er zacht gevraagd. Maar Marc zei vol trots: “Phebe heeft een project gestopt. Besloten niet er niet mee verder te gaan.” Hoewel iedereen hem wat glazig aanstaarde op dat moment (inclusief ik), begreep ik zijn opmerking pas veel later.

Je eigen projecten loslaten waar je enthousiast over bent geworden, aan hebt gewerkt met hart en ziel, is een van de moeilijkste dingen om te doen als designer. En dat wist hij. We krijgen er als ontwerper allemaal meer dan eens mee te maken: 'kill your darlings'. "Soms is het moeilijk toe te geven dat iets wat je hebt gemaakt (en dat je leuk vind) niet werkt voor een bepaald project. Het lijkt dan een grote stap op compleet opnieuw te beginnen, maar bedenk dat elk eind een nieuw begin is." (Uit: Graduation Guide For Design Students). Terwijl het voor mij voelde als falen, vond hij het dus juist een ontzettend goede stap.

Dat jaar ben ik niet naar de show geweest om de rest te bekijken, dat zou steken. Het jaar erop deed de originele organisatie niet meer mee en hoefde het voor mij ook niet zo. Maar dit jaar kreeg ik een mailtje dat de voltallige staf van voorgaande jaren terugkeerde als organisatie van Kunst Om Het Lijf. Natuurlijk wekte dat meteen mijn enthousiasme, maar toch twijfelde ik nog. Toen een week voor de deadline mijn vader een artikel uit het NoordHollands Dagblad doorstuurde dat het de 5^e editie zou zijn en dus heel spectaculair zou worden, was dat de laatste push die ik nodig had. 

Ik ben ontzettend toe aan mijn derde, maar ook laatste keer Kunst Om Het Lijf . Ik maak af waar ik ooit mee ben begonnen, maar nu met een goed voorbereid ontwerp. Ik typ dit terwijl ik nog onderweg ben naar het selectiegesprek, maar zal jullie daarna weer op de hoogte houden van het ontwerpen en maken. Alles gaat straks weer van start, het zal wel weer intensief worden, maar ik kijk nu al uit naar het genieten van de show(s). Het moment dat je ziet, maar vooral de voldoening voelt, waarvoor je het allemaal gedaan hebt. Onbeschrijflijk.