En elke keer als ik bezig ben met schilderen vind ik het in eerste instantie heel erg leuk om te doen. In dat eerste stadium creeer je iets op wat eerst een wit doek was. Langzaam begint het vorm te krijgen en zie je waar het heen gaat. Imperfecties en oneffenheden zijn helemaal niet erg, want het is tenslotte nog lang niet af, dit is slechts een aanzet. Lekker vrijblijvend.
Maar dat tweede stadium is een ander verhaal (in mijn schilderprojecten zijn er maar twee stadiums: de opzet en het afmaken). Dit stadium vind ik niet zo leuk meer eigenlijk. Want nu heb ik dat excuus niet meer dat het nog lang niet af is als ik een onhandig vlekje schilder. Een hand is ook ineens te groot, de blik in het gezicht klopt niet en de kleding lijkt ook niet helemaal lekker te zitten als ik het zo eens goed bekijk.
Op dit moment hou ik mezelf elke keer voor om nooooit meer een schilderij te gaan maken. Want waarom zou ik iets doen als hobby, waar ik geen plezier aan beleef! Waanzin! -mopper, mopper-
Nu heb ik van mijn lieve tekenlerares Trudy ook altijd geleerd dat een schilderij geloofwaardig over laten komen erg lastig is. Je moet het twee keer zo hard bewijzen als bij een foto, want daar neemt men het meteen aan voor waar dat het beeld zo klopt. " Tuurlijk is die hand zo groot e natuurlijk valt die kleding zoals hij valt." Het is tenslotte een foto. Maar bij een schilderij wordt dat helaas niet zomaar aangenomen.
Ik weet nooit of die woorden geruststellend bedoel zijn (schilderen is altijd lastig, we hebben er allemaal moeite mee, dat geeft niet, heel normaal) of om te pushen (je moet wel 2x zo hard je best doen hoor want anders ziet het er sowieso niet uit, geloofwaardigheid bewerkstelligen is heel moeilijk). Hoe dan ook wordt ik er wat onzeker van, want ik schilder niet met kennis over verhoudingen en perspectief, ik schilder vanuit gevoel een krachtig beeld. Althans dat is de bedoeling. Uiteindelijk doe ik natuurlijk ook maar waarvan ik dek dat het goed en mooi is.En ik weet wel dat Trudy zou zeggen dat bepaalde dingen niet kloppen. Technisch. Maar is dat erg? Uiteindelijk mag ik toch tevreden zijn als ik het zelf een mooi beeld vind? Met of zonder grote handen..
Als het eenmaal af is, ik vrede heb met alle imperfecties en ik het geheel uiteindelijk toch wel krachtig genoeg vind, dan ben ik ook best blij hoor. Trots zelfs soms. Dan ben ik blij dat ik toch weer een schilderij heb gemaakt dat ik kan toevoegen aan mijn portfolio. Ik vind het leuk om alle schilderijen te zien in een overzicht en dan zijn het wel altijd de meest recente schilderijen die ik het leukst vind uiteindelijk. Zo overtuig ik mezelf telkens weer een volgend schilderij te maken.
Ik ben er nu wederom van overtuigd dat dit het laatste schilderij is dat ik zal maken. Maar dat denk ik dus bij elk schilderij... er komt toch altijd wel weer een volgende.. wacht maar af..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten