Balansdagje 2/2

Deel 2 • Het gevoel vasthouden (werken zonder internet)

Vorige week heb ik mezelf een dag verplicht te werken zonder laptop. Hoe me dat verging is te lezen in mij vorige post,  maar het kwam er op neer dat ik de werkspirit weer helemaal had teruggevonden. Het was echt heerlijk; in een trance raken en daardoor alles weer helder krijgen.

De vervolgstap was dat gevoel te blijven vasthouden. En daarvoor moest ik het huis uit merkte ik wel. Want alle mooie ideeën zag ik thuis wel op papier staan, maar ik voelde ze niet meer. Ik kon er ook niet vanuit gaan dat 1 dagje werken zonder computer ervoor zou zorgen dat ik meteen thuis zou kunnen werken natuurlijk.

Thuis werken zou dan ook een veel te grote stap zijn. De volgende, haalbare stap was aan het werk gaan met mijn laptop maar zonder internet. Een klein stapje verder. En vanuit daar zou ik nog weer een klein stapje verder kunnen gaan als het lukt. Maar lukt het niet, dan neem ik weer een stapje terug had ik bedacht. Gewoon doen wat werkt. 

Stap 2 dus. Ergens anders werken dan thuis. Met laptop, zonder internet.

Voordat ik een hele dag zou doen, vond ik het wel handig om ook af en toe eens een paar uur al zo te werken. Ik ging daarvoor op zoek naar een werkplek beschikbaar in de avonduurtjes. Alles zou prima zijn, zolang het maar niet thuis was. Ik had verwacht dat dat niet al te moeilijk zou zijn met al die freelancers, flexibele werktijden en behoeftes aan werkplekken tegenwoordig, maar zo makkelijk was het niet om die plek te vinden. Want hoewel Utrecht mooie werkplekken heeft, en leuke initiatieven met flexplekken, is er niks ‘s avonds open en overdag is voor mij gewoon geen optie.

Desperate als ik was, ben ik dan maar voor eventjes naar de (altijd met laptops gevulde) Coffee Company gegaan. Ik moest toch iets vinden waar ik aan de slag kon gaan. Het voelde als verraad naar mijn favo coffee tentje om koffie te drinken bij een ander, maar het was voor het goede doel. Ik ging immers niet gezellig sociaal doen en van koffie genieten, ik wilde gewoon aan het werk. En inderdaad het werkte direct. De werkspirit was meteen gevonden alsof het gewoon even geparkeerd stond, klaar om gebruikt te worden wanneer nodig. De koffie was er niet geweldig en de muziek al helemaal niet, het was de warmste dag van de week, er was bijna niemand, de tafel stond te ver van de bank en ik voelde me enorm bekeken, maar zelfs onder die omstandigheden werkte ik heerlijk.

Hoewel de website aangaf dat ze om 19.00 zouden sluiten, voelde ik me om 18.00 ook al wel heel erg bekeken doordat de tent nagenoeg leeg was. Dus na dat kleine (productieve) uurtje vertrok ik alweer. Tijd voor een andere plek. De bieb sloot, de andere koffietentjes waren net zo leeg en dus koos ik een parkje. Het was er verlaten en ik voelde me wederom bekeken door het tuig dat er rond hing. Maar net zoals in de koffietent was de werkspirit er nog steeds en werkte ik weer een uurtje vrij productief.

De rest van de week bleef zo: af en toe een dag waar ik weer lekker een paar uurtjes kon werken. Soms bij een vriend, soms in een koffietentje, maar allemaal productief en allemaal prima om er een (paar) uur te werken.

Nu ik wist dat ik het ook gewoon redde door het internet uit te zetten, besloot ik de maandag erop een héle dag in te plannen op de studio op die manier. Met laptop, zonder internet dus.

En zoals verwacht werkte het inderdaad voortreffelijk. Eindelijk een hele dag weer echt werken! Ik maakte af wat ik vorige week had uitgewerkt. Schreef de eerste blogpost (zonder te posten natuurlijk, want ik had geen internet), werkte aan een t-shirt als verjaardagscadeautje voor een vriend, en begon met visuals maken van de kast die ik vorige maand al had ontworpen.

Ook deel 2 beschouwde ik daarbij als geslaagd.

Als ik nou weer mijn werkspirit kwijt ben, ga ik gewoon weer een dagje balansen door mezelf te verplichten om met alleen een schetsboekje aan het werk te gaan. En dan raak ik vanzelf weer op het juiste pad. Daarna is vasthouden dus ook prima te doen, alles stapje voor stapje. Maar het is zeker niet alleen het einddoel waarvoor ik het doe, het is de reis zelf die net zo leuk is.

Balansdagje 1/2

Deel 1 • De zoektocht (een dag werken zonder computer)

Het was vorige week maandag al de bedoeling om dit experiment te doen, maar toen mislukte het omdat het spontaan prachtig weer werd en ik eigenlijk ook maar half gemotiveerd was.

De bedoeling was een dagje ontwerpen/werken, maar dan zonder computer. Ik had natuurlijk al kunnen weten dat die eerste poging in het water zou vallen toen ik ’s ochtends zoals gewoonlijk mijn laptop zachtjes in mijn tas liet glijden. Ik hield mezelf nog voor om alleen ‘s middags dan het apparaat dicht te klappen of dat ik gewoon geen internet zou gebruiken. Tig excuses kon ik bedenken waarom ik wél een computer nodig had en hoewel geen van allen echt waarde had was deze halve motivatie voldoende om het experiment te doen mislukken. Het maakte me wel des te gemotiveerder om het een volgende keer goed aan te pakken.

Een dag werken zonder computer dus. Ik merkte aan mezelf, zeker op zondagen, dat ik een dag lang achter mijn computer kon zitten zonder iets te doen. Loze uurtjes, de tijd doden, me vervelen, maar ondertussen was er wel ook allerlei werk dat ik dan liet liggen. Het lukte me maar niet om die uren om te zetten naar productieve uren. Terugdenkend bedacht ik dat mijn meest productieve uren vaak in de trein waren geweest. Waarschijnlijk om de reden dat ik van te voren bedenk wat ik wil gaan doen op zo’n moment. Ik besluit welk project er afgerond moet worden of welke presentatie ik moet voor bereiden. Mijn gewoonlijk twee uur durende treinritjes vliegen dan voorbij omdat ik heerlijk aan het werk ben en het eindstation komt me bijna altijd veel te vroeg.

Het lijkt een beetje op wat mijn fotografie-docent me ooit vertelde over analoog versus digitaal fotograferen. Analoog fotograferen zorgt ervoor dat je van te voren goed na denkt over wat je op de foto wilt zetten; je regisseert eerst de scene en daarna maak je daar een goede foto van, omdat je maar één kans hebt. Denk maar aan een polaroid camera, je gaat niet drie keer dezelfde foto maken, dat is zonde. Met digitaal fotograferen daarentegen zetten we eerst tien keer dezelfde scene op de foto, om vervolgens thuis de beste uit te kiezen. (Oftewel, analoog is: scene bedenken, kijken, schuiven, kijken, nog ietsje anders, kijken, ja dit is hem, -klik-. Digitaal is: scene zien, -klik-, schuiven, -klik-, nog ietsje anders, -klik-, ja dit is hem, -klik-)

Na dat besef over mijn loze zondagen, ontstond het plan een dag zonder computer te werken om op zoek te gaan naar die werkspirit die ik heb in de trein. Gewoon kijken wat er gebeurt als je een keurige werkdag van acht uur op de studio moet voltooien met alleen een pen en een Moleskine boekje.

Afgelopen maandag was het dan zo ver. Deze keer had ik het goed aangepakt; ik verruilde mijn laptop voor een schetsboek, vertelde het de mensen op de studio (zodat ze me weg mochten slaan mocht ik achter een computer kruipen), installeerde mezelf op de gloednieuwe bank daar (want zitten met een schets/notitie boek vereist een andere houding dan achter de computer). En begon.

Het begon vooral met woorden. Eerst lijstjes met wat ik nog moest doen, daarna hóe ik dat dan zou doen.  Ik werkte bijvoorbeeld uit hoe de drie presentatietekeningen er uit moesten komen te zien om mijn ontwerp van mijn kast presentabel te maken. En maakte alles zo klaar dat ik het alleen nog maar hoefde in te voeren in de computer. “Your computer is just a tool” (Uit: Graduation guide for design students- Moniek paus) was de herhalende boodschap aan mezelf.

En daarna raakte ik in de flow. Een soort trance. Ik schreef mijn gedachtes op, woorden, halve zinnen, vragen aan mezelf, herhalingen van belangrijke punten. Gewoon zoals het in mijn hoofd altijd al gaat, maar dan zonder af te dwalen en te gaan dagdromen, zodat ik verder kon komen, en verder en verder..

Ik begon te schetsen. Alles. Ook als ik het niks waard vond en schreef daarna op waarom ik het dan niks vond. Meestal was dat iets als: “Maar waarom? Does it have a heart? Wat wil je nou communiceren?” En op basis daarvan ging ik door. En zo veranderde het uiteindelijk van pagina’s met woorden in pagina’s met schetsjes.

Ik zat er heerlijk in en het eindresultaat qua ontwerpen maakte me niet zo heel veel uit, ik had dat gevoel, die werkspirit waar ik naar op zoek was, gevonden. Missie geslaagd!

Het was precies waar ik behoefte aan had. Een dag werken zonder computer blijkt me structuur te geven, door mijn gedachtes niet los te laten fladderen maar op te schrijven. Maar vooral ook dat ik van te voren nadenk over wat ik wil en dan de computer puur als 'tool' kan gebruiken. Daar waar hij ook voor bedoeld is in de creatieve industrie naar mijn mening.

Deel 1 is gelukt. Gezocht en gevonden. Deel 2 is het vasthouden van dat gevoel, maar wel met een klein stapje meer. Komende maandag ga ik werken op de studio mét laptop, maar zonder internet..

Volgende week dus deel 2 – Het gevoel vasthouden (werken zonder internet)