Recap

Vanaf deze maand ben ik officieel geen bedrijfje meer. Ik ben gewoon Phebe Lilian, de persoon. Hoewel dat vrij weinig verandert aan mijn leven als ontwerper, voel ik me daar veel prettiger bij.

Ik weet wel hoe het werkt, dat ‘luisteren naar je gevoel’. Maar ik heb nogal de neiging om vooral te doen wat andere mensen van me verwachten. Of nee, te doen wat ik dénk dat andere mensen verwachten. Dat geeft tot op zekere hoogte ook een goed gevoel. Vandaar de verwarring.

Ik heb nooit de ambitie gehad om een eigen bedrijf te hebben. En dat heb ik nog steeds niet. Maar een jaar geleden koos ik er toch voor, omdat dat administratief handig was.

Mijn doel was wel: Een vaste baan en daarnaast ontwerpen. Dat eerste is gelukt, dat tweede is wat lastiger. En hoewel je jaaroverzichten eigenlijk op 1 januari hoort te doen, heb ik nu dus ook even een moment bereikt dat ik stilsta om te bedenken waar ik sta en waar ik ook al weer naartoe wil.

Het is nu een jaar geleden dat ik in het prachtige Utrecht ben gaan wonen en dat was stap 1. Een leuke vaste baan vinden als stabiele basis was stap 2. Eentje die bij me past, ‘volwassen’ is, en iets met design. Die baan heb ik 2 maanden geleden gevonden en een last is van mijn schouders. Ik heb het enorm naar mijn zin, ren heen en weer met papieren in de hand en wordt uitgedaagd met verantwoordelijkheden en taken waarmee ik mijn grenzen verleg.

Het past ontzettend goed bij mij: het administratieve, het regelen, het organiseren, een systeem aanbrengen. Ik vind het fantastisch! Maar ik krijg heel vaak de opmerking “ohh wat saai, zou leuk zijn als je kon ontwerpen in daar”. Onzeker als ik ben ga ik dan meteen even twijfelen. Maar eigenlijk weet ik het wel: nee, ik vind het heel leuk! Ik wil helemaal niet 24/7 bezig zijn met ontwerpen. Dit is ook Phebe, en eigenlijk een heel groot deel ook, dus het sluit perfect aan.

En om mijn eigen gedachtes wat kracht bij te zeggen denk ik dan altijd aan mijn moeder die me altijd zei: ,,in jouw toekomst, zie ik je lopen met papieren onder je arm, dingen regelen, dat ga je doen, want dat is het plaatje wat ik zie”. Nou mam, je hebt gelijk, kijk mij eens!

Maar nu moet ik de balans nog vinden om het te combineren met ontwerpen.

Ervan uitgaande dat een werkweek 40 uur heeft, en ik er 24 heb opgevuld met de ene kant van mezelf, wil ik de andere 16 uur graag opvullen met ontwerpen. Zo’n week weerspiegelt dan wel angstvallig correct mijn persoonlijkheid trouwens..

Toch vind ik de invulling van die 16 uur nog wel lastig. Dat zou kunnen omdat ik het liefst ontwerp vanuit een opdracht (zoals het kinderboekenbal) ipv helemaal vanuit mezelf. Maar  aan de andere kant heb ik ook allemaal ideeën voor ontwerpen vanuit mezelf (zoals de Add-on t-shirts), misschien moet ik dat wel gewoon doen. Maar al die ideeën voelen alsof je een woord op het puntje va je tong hebt maar hem net niet kunt uitspreken. Of een droom waarvan je weet dat de herinnering er is, maar je kan hem niet meer goed terughalen. En voor beide geldt: het kan ook zijn dat het me soms gewoon ontbreekt aan lef. Of nog erger, dat ik gewoon een beetje lui ben de benodigde actie te ondernemen.

Dus schrijf ik maar gewoon een blogpost als een soort hulpmiddel om alles op een rijtje te zetten. Het voelt in ieder geval goed; ik heb weer helemaal zin om lekker te ontwerpen! Volgende blogpost weten we dan ook of het echt werkt ;)

Add-on Baby-shirts

De Add-on t-shirt collectie is uitgebreid met baby-shirtjes!

 

De vraag ernaar ontstond al toen ik ze presenteerde op de beurs in Groningen. Daarnaast is er een ware babyboom ontstaan in mijn vriendengroep, maar de doorslag kwam vooral toen Gimmii.nl erover schreef dat de shirts op aanvraag ook verkrijgbaar waren in kindermaten.

De eerste bestelling was al binnen toen ik alles nog moest uitzoeken. De prijs wilde ik 10 euro naar beneden en ik moest ook op zoek naar blanco kindershirtjes.

Dat was natuurlijk weer veel makkelijker gezegd dan gedaan. 

Na een internetzoektocht, trok ik op een zaterdag Utrecht in met die missie (dat doe ik dus ook nooit meer, wat een drukte!). Makkelijker gezegd dan gedaan. Talloze winkels bezocht en babyshirtjes in overvloed, maar vaak enkele stuks, zelden blanco en al helemaal niet vaak universeel voor jongens én meisjes. Daarbij moest het ook nog in de juiste kleuren verkrijgbaar zijn én geen in de nek gedrukte labels hebben.

Uiteindelijk heb ik er twee gevonden die ik aan kan bieden. Blauw voor de ijsberg en wit voor de bomen. Hoewel ik liever groen zou willen aanbieden voor de bomen, vind ik wit ook wel een goed alternatief.

Op de shirtjes kon ik al besparen, maar het was nog niet voldoende. Dus heb ik voor de baby-shirts ook bespaard op de druktechniek: Ik heb gekozen voor flexprint in plaats van flockprint. Flockprint was dat pluche/fluweel achtige laagje van de volwassen shirts, flexprint is licht glanzend en glad. Daarnaast heb ik ook de kleur beperkt tot 1 kleur om kosten te besparen.

Alles bij elkaar opgeteld, kan ik de babyshirts nu aanbieden voor €29,-

De eerste paar bestellingen zijn al verzonden, dus ik ben ontzettend benieuwd hoe ze staan! Binnenkort zal ik dan ook een fotoshoot doen zodat ik de baby-shirts netjes met foto kan aanbieden op ibuyit.nl naast de andere Add-on shirts.

Maar te koop zijn ze al hoor! Stuur me gewoon een mailtje, dan komt het helemaal goed. Ze zijn verkrijgbaar in de maten 62 t/m 86.

ITGWO

Mensen die me pas kort kennen, kunnen het zich niet voorstellen dat ik afgelopen september pas voor het eerst in mijn leven naar een festival ben geweest. De instelling dat ik zelden nee zeg en het liefst overal mee naar toe ga of het zelf initieer, is nog niet zo lang, maar het doet me altijd erg goed als mensen niet beter weten.

Een voorzichtig begin van die verandering was naar IntoThe Great Wide Open (ITGWO) op Vlieland gaan. Voor velen no big deal, maar voor mij best nieuw!

Het was prachtig weer en een heerlijk festivalletje met een fijne sfeer. En ik heb er dan ook van genoten met volle teugen. Ik wist ook voordat ik heen ging dat er een art-trail zou zijn; Een route langs werk van kunstenaars, zowel overdag als ‘s nachts. Daar zaten behoorlijk mooie dingen tussen van kunstenaars die door Cultuur-Ondernemen waren geselecteerd. En logischerwijs wilde ik het jaar daarop daar dan ook aan mee doen.

De opdrachtomschrijving voor dit jaar was ‘het onzichtbare zichtbaar maken’ waarbij interactie met het publiek belangrijk was evenals een directe relatie van het kunstwerk met de omgeving.

Ik vond voldoende inspiratie over het eiland, maar het vertalen naar een goed kloppend ontwerp lukte pas vlak voor de deadline. Maar het lukte. Ik was tevreden en stuurde het ontwerp op tijd in, net zoals de andere 156 kandidaten. Maar helaas behoorde ik niet tot de selectie die mee mogen doen dit jaar.

Maar ook projecten die niet worden gerealiseerd verdienen het om genoemd te worden op mijn blog. Hier mijn ontwerp:

Vlieland heeft slechts één dorp: Oost-Vlieland. Toch heeft er vroeger ook nog een tweede dorp bestaan: West-Vlieland. Dit dorp is echter volledig door de zee verzwolgen rond 1736 en bevind zich inmiddels 27 meter onder water. Er zijn bijna geen afbeeldingen van het dorp te vinden en weinig materiaal bewaard gebleven waardoor West-Vlieland toch een beetje een mysterie blijft.

Dat Vlieland een eigen soort ‘Atlantis’ heeft wilde ik (letterlijk) weer naar boven halen volgens het thema van de art-trail: ‘het onzichtbare zichtbaar maken’.

Ik wilde dit doen door op basis van de informatie die er is over het dorp, een soort skyline te creëren in zee. Er is bijvoorbeeld bekend dat er een school, molen en armhuis heeft gestaan. Deze herkenbare vormen zijn bij het kunstwerk in de zee te zien alsof de stad af en toe opdoemt uit de zee.

Dat kunstwerk zou van reflecterend materiaal gemaakt moeten worden, zoals bekend van veiligheidshesjes en reflecterende strips op fietsen. Dit materiaal valt eerst bijna niet op, pas als de bezoeker er met een licht op schijnt of een foto maakt met flits, is het ineens heel duidelijk zichtbaar.

Maar niet alleen ‘s nachts is het werk te zien. (De art-trail is 's nachts én overdag) Overdag zullen de getijden van de zee ervoor zorgen dat het kunstwerk soms maar gedeeltelijk te zien is, alsof het wordt verzwolgen zoals dat in het verleden ook is gebeurd.

Creatieve pitches

Als ontwerper moet je vaak actief op zoek naar je opdrachten. Google je daar op dan vind je die vooral veel in wedstrijd-vorm of design pitches. Bij zo’n pitch wordt er van de deelnemers verwacht dat ze een creatief voorstel doen, waarna de opdrachtgever uiteindelijk een partij kiest om mee verder te gaan.

Tijdens het zoeken naar opdrachten en pitches kwam ik op een weblog een artikel tegen over de kritische kant, welke weer gebaseerd was op een veel langer en beter onderbouwd artikel. Er werd in beschreven waarom design pitches vaak nutteloos, zonde van de tijd zijn en er veel geld bij alle betrokken partijen verloren gaan.

Zonde van de tijd zal het vaak wel zijn denk ik, maar belangrijker vind ik dat het de kwaliteit van de creatieve industrie naar beneden haalt.

Helaas zijn designpitches namelijk bijna altijd een slechte deal voor zowel de ontwerper als de klant:

In de praktijk blijkt dat er bij veel pitches wordt beoordeeld door mensen die geen verstand hebben van (design)zaken, waardoor er enkel wordt beoordeeld op het uiterlijk in plaats van ook de inhoud. Hierdoor wordt een uitstekend ontwerp bijvoorbeeld afgewezen omdat de directeur de kleur gewoon niet mooi vind.

Design is veel meer is dan alleen een mooie afbeelding maken; het is problemen oplossen, door passen en meten van twee kanten.

Een goed ontwerp heeft een aantal correctieronden nodig om tot het eindresultaat te komen: Er wordt informatie verstrekt en daarna ga je, samen met de klant, schaven, kneden en polijsten. Die wisselwerking tussen klant en ontwerper is essentieel om tot een goed passend resultaat te komen.

Bij een ontwerppitch ontbreekt dat en moet je met te weinig informatie direct met het eindontwerp komen.

Natuurlijk zitten er ook kwalitatief goede ontwerpen tussen bij zo’n pitch. Maar misschien maakt dat het alleen maar erger. Onbetaalde pitches degraderen daarmee design vaak tot een gratis afbeelding waardoor het niet de respect krijgt die het wel verdient.

Er zijn ook echt wel goede designpitches te vinden hoor, die de deelnemers voldoende tijd te geven om echt iets unieks neer te zetten en het beoordelen met kennis van (design)zaken.

Zelf denk ik gewoon dat als je kritisch bent in het kiezen aan welke pitches je mee doet en ook vooral ook hoe, je er best wat aan kunt hebben. Je kan het best zo omdraaien dat je er wel wat aan hebt of in ieder geval er geen verlies door draait.

In mijn geval komt dat op een paar opties neer:

• Een optie zou kunnen zijn dat je al een ontwerp hebt wat perfect past bij de wedstrijd. Nou dan zeg ik: insturen! Wat heb je te verliezen?

• Ik heb vaak moeite om als zelfstandig ontwerper vanuit het niets iets te gaan ontwerpen: teveel vrijheid, alles kan, er zijn geen beperkingen. Dan kan zo’n wedstrijd uitkomst bieden: het geeft namelijk richting waardoor ik geïnspireerd raak. De wedstrijd is dan de aanleiding om te ontwerpen en als er niks uit komt heb ik alsnog een mooi product waarmee ik dan zelf verder kan.

• En dan heb je nog de laatste optie: gewoon omdat het zo’n leuke opdracht is of omdat het inspireert. Kunst om het Lijf is zoiets. Ik doe niks in die branche, heb die ambitie ook niet, ik heb er geen verstand van, verdien er niks mee, het kost alleen maar veel geld en tijd, maar ik vind het gewoon zo leuk om te doen en inspirerend dat al het voorgaande me allemaal geen klap uitmaakt.

Om die laatste reden heb ik onlangs ook meegedaan aan een designpitch, van Rauw ontwerp: Een illustratie voor T-shirts voor het Ronald Mcdonalds Kinderfonds. Gewoon, omdat ik dat een goed doel vind waar ik graag iets aan wil bijdragen.

Het ontwerp wordt gedrukt op T-shirts die worden verkocht via internet, tijdens sponsoracties, ziekenhuizen, Ronald McDonald huizen en misschien zelfs in de restaurants. De volledige opbrengst gaat natuurlijk naar het Ronald Mcdonald Kinderfonds.

Pitch of niet, nuttig of niet, kwalitatief of niet, voor zo’n opdracht doet dat er helemaal niet toe. En als je op die manier je pitches selecteert, dan is er volgens mij helemaal niets aan de hand.

*in het definitieve ontwerp wordt het puntje op de i nog vervangen door het hartje uit het logo van het RMK-fonds

Positieve energie

Terwijl ik werk aan een beetje kritische blogpost, weet ik dat er veel mensen mijn blog ook lezen om gewoon te zien hoe het met me gaat. En dan het liefst met melancholische verhalen over Querenta Y Tres, balancerend op de grens of het verhaal nog wel op mijn blog gepost moet worden.

Speciaal voor deze mensen een kleine update.

Het uitspreken van mijn vorige blogpost heeft geholpen. Natuurlijk las Marc het, die het meteen oppikte door me die dag mijn eerste les in Solidworks te geven. Inmiddels is de eerste versie van mijn kast in 3d getekend en ben ik bezig het programma ook op mijn laptop te installeren om zo thuis ook door te kunnen ermee.

Zelfs het phebisme waar ik het over had heeft gewerkt! Ik heb een baantje gevonden bij de leukste designwinkel in Utrecht: StrandWest. Per 1 mei ga ik daar beginnen en aangezien het kringloopatelier precies dan ophoud en de WWIK een maand later stopt kon de timing niet beter.

Behalve het phebisme heb ik meer van die rare kronkels over hoe mijn leven in elkaar zit. Teveel om op te noemen en (belangrijker) te zonde om te doen.

Ik heb bijvoorbeeld ook het idee dat de uitspraak ‘pech in de liefde, geluk in het spel’ eigenlijk ‘pech in de liefde, geluk in het werk’ moet zijn. Als twee dingen die in een soort cirkeldiagram om elkaar heen draaien. Soms heeft de liefde een groter aandeel waardoor het werk minder is en soms is het andersom het geval.

Mijn assistent-bedrijfsleider op mijn vorige baantje zei ooit heel mooi “ als je niet de luxe hebt om van je hobby je werk te maken, moet je maar van je werk je hobby maken”. Mooi vind ik dat: Het omdraaien van die uitspraken om het goeie uit het leven te halen. 

En net zoals mijn assistent-bedrijfsleider draai ik het ook gewoon om: als het niet goed gaat in de liefde, nou dan moet ik maar hard aan het werk! Anders klopt het cirkeldiagram niet natuurlijk. En je weet maar nooit wanneer de percentages liefde-werk zich weer omdraaien. En zo vervorm je iets wat je negatief zou kúnnen opvatten, tot iets waar je juist energie uit kunt halen. Elk excuus is een goed excuus om te knallen!