Struggles

Elk jaar op de kunstacademie tijdens het voortgangsgesprek werd mij geadviseerd door mijn (al eens eerder genoemde) tekenlerares Trudy om eens een keer dronken te worden. Een raar advies wellicht. Maar wat ze daarmee bedoelde was dat de grenzen dan een beetje vervagen, je buiten de lijntjes gaat, je jezelf meer durft te laten gaan en gewoon dingen doet in plaats van er eerst over na te denken. Ik herken mezelf daar wel in en werk er dan ook nog steeds aan. Ik merk dat ik steeds iets minder gereserveerd wordt, maar soms kan het nog best moeilijk zijn.

Zeker na weer zo’n tijd van gestructureerd werken (aan het decor van het kinderboekenbal) heb ik weer veel moeite met autonoom werk. Het is een combinatie van discipline en durf. Ik mis iemand om me heen aan wie ik me verplicht voel iets te doen, een plek om heen te gaan waar ik kom speciaal voor dat doel of een deadline waarbij het dan echt af moet zijn. Maar het ligt ook aan de angst voor de eerste streep op papier. Ik krijg mezelf maar niet zover dat ik gewoon durf te tekenen/schetsen.

Dus heb ik vanavond een borreltje gedronken. Thuis. In mijn eentje. Iets wat ik anders nooit doe (ik ben echt een gezelschapsdrinker namelijk). Ik heb nieuwe muziek gezocht en gevonden, en op de prachtige klanken van Ed Sheeran zit ik met een stapel papier, buttons en een pen klaar om te tekenen..

Het is al laat, mijn grootste afleiding is vandaag niet aanspreekbaar, ik heb al de nodige sociale ontspanning gehad onder het genot van heerlijke koffie waarvan ik de naam niet meer weet, Facebook is al een tijdje vrij stil en mijn Wordfeud potjes zijn ook allemaal uitgespeeld. Ik weet precies wat ik wil doen: een aantal ontwerpen maken voor het t-shirt dat zou moeten dienen als achtergrond voor mijn buttons. Om vanuit daar dan weer een keuze te maken welke stijl het definitief wordt.

De muziek en de sereniteit van de avond slaan in als een bom. Of zou het de alcohol zijn? Ik voel me zelfs een beetje emotioneel worden als ik laat me meeslepen door de muziek. Heerlijk eigenlijk. Dat gevoel van overgave zonder na te denken is precies dat waar Trudy op doelde. Ik voel het soms in de liefde of in kleine dingen in het dagelijks leven, maar vooral als ik iets spontaans onderneem waarin ik me kan laten meeslepen. Het is een mind-set die ik steeds beter leer beheersen. Maar bij ontwerpen vind ik het nog wel wat lastig om me zo over te geven. 

Vanavond wek ik het op door de muziek en mijn Cuarenta Y Tres.  En eindelijk wordt dan de eerste lijn op papier gezet. Of het mooi is, of het wat wordt en of ergens heen gaat qua stijl doet er niet toe. Het gaat om die stap en die is eindelijk gezet. Het lukt weer en morgen ga ik daar gewoon mee door.