Wintertijd

Ineens waren ze er: kerstkaarten met de uiltjes en pinguins van de Add-on t-shirts.

Ik kan nu wel een enorm lange blogpost gaan schrijven over hoe het zover kwam dat ik kerstkaarten ging maken. Over hoe het ontwerpproces verliep en welke dingen ik tegenkwam, maar zo ging het helemaal niet. Het was meer iets van: pats-boem-klaar.

Het idee ontstond in de loze minuten onder de douche, voor het slapen gaan, in de trein of als ik even aan het wegdromen was op mijn werk. En ik had er wel wat over nagedacht over hoe ik dit zo efficiënt en goedkoop mogelijk kon aanpakken, maar ook dat had niet meer dan die zojuist genoemde loze minuten gekost. Ik zette het op de planning voor de maandag en het lukte gewoon.

Geen issues, geen ontwerp-block, geen lastige keuzes, geen getreuzel, gewoon gaan. Het kwam denk ik omdat ik een goede basis had; de vormgeving was er al nagenoeg, het moest alleen ‘Christmassy’  gemaakt worden.

Dus zonder er meer woorden vuil aan te maken:

De kaartjes zijn te bestellen en te verzenden op mijn pagina van 'Send a Smile': phebelilian.sendasmile.nl. Je kunt kiezen of je een ansichtkaart of wenskaart wilt en zelf je tekst (en/of zelfs een afbeelding) aan de binnen- of achterkant van de kaart plaatsen. Het is natuurlijk ook mogelijk om er meerdere blanco te bestellen om thuis te schrijven.

Wie weet wat er nog meer voor mooie kaartjes zullen komen... 

Laatste keer deelname 'Kunst om het Lijf'

Al eerder schreef ik eens een stukje over het gevaar van ontwerp pitches. Natuurlijk, ik ben er ook kritisch over, zeker als je jezelf serieus neemt als professioneel ontwerper, vind ik dat je er niet aan (teveel) moet deelnemen. Ik denk dat je er heel erg mee op moet passen, maar soms zegt je hart iets anders. In die gevallen ben ik van mening ik dat je je hart gewoon moet volgen. Met mate dan.

Dat ik luisterde naar mijn hart bij een pitch, was bijvoorbeeld zo toen ik het t-shirt voor het Ronald Mc Donalds Fonds ontwierp in samenwerking met Rauw ontwerp. Voor een goed doel, op een regenachtige zondagmiddag, zonder er teveel tijd aan kwijt te zijn. Redenen waarom ik het voor mezelf kon verantwoorden.

Er is nog zo’n project dat ik puur doe omdat ik er zoveel plezier aan beleef. Kunst Om Het Lijf. Zonder dat ik af wil doen aan de organisatie of de wedstrijd, is het nou niet iets waar ik als ‘professioneel designer’ wat aan heb. En niet in de laatste plaats omdat het niet mijn vakgebied is: mode/kunst.  Het is des te meer iets wat ik een ontzettend interessant gebied vind. Niet zozeer mode, daar heb ik niks mee, maar juist draagbare kunst. Dat fascineert me.

Als beginnend kunstacademie-studentje deed ik voor de eerste keer aan deze wedstrijd mee. Nog nooit een knoop aangenaaid (daar heb je immers moeders voor) en zonder naaimachine of enige kennis, besloot ik een jurk te gaan maken. Met veel vallen en opstaan lukte het me om een mooi geheel neer te zetten. Er werd wat gelachen door mijn medekandidaten om mijn gebrek aan kennis en de daardoor verkeerde keuzes in stof bijvoorbeeld, maar uiteindelijk mocht het resultaat er zijn. Mijn model schreed prachtig over het podium in een loodzware maar luxueuze gala jurk van duizenden glimmende paperclips. Het bleek tevens de start van haar nu glansrijke modellencarrière.

Het was een flink intensieve tijd van eindeloos lang werken aan de jurk, oefendagen, pas sessies en de drie dagen lang durende show. Maar hard werken loont des te meer. Het was geweldig! De reacties waren lovend, mijn model straalde en alle ontwerpers vormden een leuke groep. “Volgend jaar weer hè?” was het meteen.

Zo gezegd zo gedaan. Het jaar erop wilde ik me verbeteren in de afwerking en me dus ook meer richten op goede naaitechnieken. De naaimachine had ik aangeschaft, de details werden beter, maar het thema was moeilijk. Het thema ‘Glow in the dark’ zorgde ervoor dat ik als het ware twee kostuums moest maken. Een beeld voor als het licht uit is tijdens de show, maar ook een voor met het licht aan (vond ik zelf). Ik verloor me in de details dit keer en had een heel subtiel kostuum in plaats van groots en theatraal. Al met al had ik mezelf verbeterd en was ook deze creatie weer bijzonder.

Ik had weer goede verbeterpunten gevonden voor de derde keer deelname. Die derde keer lukte het echter niet. Ik zat midden in mijn eindexamen, mijn relatie was net over, woonde weer alleen en was nog bezig om het allemaal te verwerken. Ik had wel een concept voor deze editie van Kunst Om Het Lijf, maar geen exacte vorm nog voor het kostuum. Het ontwerpen liep niet lekker en ik werd ook nog eens ziek op het moment dat ik dacht alles nog even in te kunnen halen. Vreselijk vond ik het om te moeten opgeven, maar ik redde het echt niet. Niet met het niveau dat ik voor ogen had in ieder geval. Huilend hing ik aan de telefoon, omdat het voelde als falen. Er waren al kaartjes gekocht, mijn model keek er naar uit, maar ook de organisatie wilde ik niet teleurstellen. De reacties waren allen lief en meelevend en de organisatie stimuleerde me door te gaan, maar ik stopte. Ik stopte en mijn ouders accepteerden dat. 

Ik schreef er een kleine blogpost over en ik weet tot op de dag van vandaag nog hoe mijn stagebegeleider reageerde toen hij het las. “Phebe heeft iets goeds gedaan, echt knap!” verkondigde hij in de designstudio. Vol verwachting werd er opgekeken; “wat heb je gemaakt dan?” werd er zacht gevraagd. Maar Marc zei vol trots: “Phebe heeft een project gestopt. Besloten niet er niet mee verder te gaan.” Hoewel iedereen hem wat glazig aanstaarde op dat moment (inclusief ik), begreep ik zijn opmerking pas veel later.

Je eigen projecten loslaten waar je enthousiast over bent geworden, aan hebt gewerkt met hart en ziel, is een van de moeilijkste dingen om te doen als designer. En dat wist hij. We krijgen er als ontwerper allemaal meer dan eens mee te maken: 'kill your darlings'. "Soms is het moeilijk toe te geven dat iets wat je hebt gemaakt (en dat je leuk vind) niet werkt voor een bepaald project. Het lijkt dan een grote stap op compleet opnieuw te beginnen, maar bedenk dat elk eind een nieuw begin is." (Uit: Graduation Guide For Design Students). Terwijl het voor mij voelde als falen, vond hij het dus juist een ontzettend goede stap.

Dat jaar ben ik niet naar de show geweest om de rest te bekijken, dat zou steken. Het jaar erop deed de originele organisatie niet meer mee en hoefde het voor mij ook niet zo. Maar dit jaar kreeg ik een mailtje dat de voltallige staf van voorgaande jaren terugkeerde als organisatie van Kunst Om Het Lijf. Natuurlijk wekte dat meteen mijn enthousiasme, maar toch twijfelde ik nog. Toen een week voor de deadline mijn vader een artikel uit het NoordHollands Dagblad doorstuurde dat het de 5^e editie zou zijn en dus heel spectaculair zou worden, was dat de laatste push die ik nodig had. 

Ik ben ontzettend toe aan mijn derde, maar ook laatste keer Kunst Om Het Lijf . Ik maak af waar ik ooit mee ben begonnen, maar nu met een goed voorbereid ontwerp. Ik typ dit terwijl ik nog onderweg ben naar het selectiegesprek, maar zal jullie daarna weer op de hoogte houden van het ontwerpen en maken. Alles gaat straks weer van start, het zal wel weer intensief worden, maar ik kijk nu al uit naar het genieten van de show(s). Het moment dat je ziet, maar vooral de voldoening voelt, waarvoor je het allemaal gedaan hebt. Onbeschrijflijk.

Midnight blogging

Een mug.   Middernacht.    -Zucht-

Ik sliep al bijna, maar er zat een mug in mijn kamer. Het frustreerde me mateloos, sloeg wild en al scheldend om me heen en bedacht me vervolgens wat ik zou kunnen doen om het te verhelpen of het dragelijker te maken.

Gestoken werd ik toch wel, slapen kon ik niet door dat stomme gezoem, ik wilde niemand wakker maken, dus het licht aan doen op zoek naar de mug was ook niet echt een optie.

Dan maar werken achter de laptop. De mug hoorde ik regelmatig zoemen en nog vaker werd ik geprikt. (Zit zo’n beest dan nooit vol?) Maar het was te doen. Werken was in tegenstelling tot slapen wel haalbaar met mug en een stuk minder frustrerend.

Ik maakte wat illustraties af en begon vervolgens met ontwerpen van iets nieuws. Iets wat geïnspireerd was op een opmerking van een vriend over een boek van me.

Het zit namelijk zo. Ik heb het prachtige boek “Exactitudes”. Een boek met foto’s van bepaalde groepen mensen met hun bijbehorende dresscode. (Echt even de website checken als je het niet kent) Zo’n heerlijk visueel boek wat niet in de kast mag staan, maar waar vooral veel door gebladerd moet worden. Te zwaar voor op de bank, een boek hoort niet op de eettafel en op elke andere plek wordt hij niet bekeken. Hij kwam niet tot zijn recht, omdat ik in mijn studio geen salontafel heb en als ik hem had gehad, het boek er niet op had neergelegd. Het was iets waar ik me eigenlijk pas bewust van werd toen tegen me werd gezegd dat het boek een typisch salontafelboek was. Correct.

Zelf vind ik een los boek (of iets anders) helemaal niet mooi op de salontafel, dus had er nooit over nagedacht. 

Maar de salontafel was in dit geval de perfecte plek voor het boek dat ik zo trots bezat. En dus besloot ik een ontwerp te maken voor een salontafel waarop het salontafelboek wel mooi tot z’n recht zou kunnen komen. Een plek waar hij mooi open kan liggen en uitnodigt tot bladeren. Niet een salontafel met een mooie opbergruimte voor een boek ofzo dus, nee meer met het doel van een boekenstandaard waar je een boek in toont op een bepaalde pagina of zo’n schuine plank ik je kast voor het mooiste boek.

Verder dan wat schetsen en wat proberen met papier/balsahout kwam ik niet die nacht, maar dat was niet erg. Het was een ideetje, dat ik kon uit gaan werken. Nadat ik mijn kast verder heb uitgewerkt dan. Ik heb nog voldoende te doen.

Werken in de stilte van de nacht.. Rustgevend en vredig. En zo in contrast met de hoog zoemende enthousiaste mug op zoek naar mijn bloed. Inmiddels was het bijna 4 uur ‘s nachts en ik begon moe genoeg te worden om te kunnen slapen ondanks de mug.

Hoewel ik erg van slapen hou, waren deze nachtelijke productieve uurtjes ook wel eens prettig. Van iets negatiefs iets positiefs maken was dus weer eens gelukt. Zo kroop ik dan ook tevreden weer terug in het zachte bed en pakte nog net wat uurtjes slaap tot de mug me ‘s ochtends vroeg weer vrolijk wekte.

Balansdagje 2/2

Deel 2 • Het gevoel vasthouden (werken zonder internet)

Vorige week heb ik mezelf een dag verplicht te werken zonder laptop. Hoe me dat verging is te lezen in mij vorige post,  maar het kwam er op neer dat ik de werkspirit weer helemaal had teruggevonden. Het was echt heerlijk; in een trance raken en daardoor alles weer helder krijgen.

De vervolgstap was dat gevoel te blijven vasthouden. En daarvoor moest ik het huis uit merkte ik wel. Want alle mooie ideeën zag ik thuis wel op papier staan, maar ik voelde ze niet meer. Ik kon er ook niet vanuit gaan dat 1 dagje werken zonder computer ervoor zou zorgen dat ik meteen thuis zou kunnen werken natuurlijk.

Thuis werken zou dan ook een veel te grote stap zijn. De volgende, haalbare stap was aan het werk gaan met mijn laptop maar zonder internet. Een klein stapje verder. En vanuit daar zou ik nog weer een klein stapje verder kunnen gaan als het lukt. Maar lukt het niet, dan neem ik weer een stapje terug had ik bedacht. Gewoon doen wat werkt. 

Stap 2 dus. Ergens anders werken dan thuis. Met laptop, zonder internet.

Voordat ik een hele dag zou doen, vond ik het wel handig om ook af en toe eens een paar uur al zo te werken. Ik ging daarvoor op zoek naar een werkplek beschikbaar in de avonduurtjes. Alles zou prima zijn, zolang het maar niet thuis was. Ik had verwacht dat dat niet al te moeilijk zou zijn met al die freelancers, flexibele werktijden en behoeftes aan werkplekken tegenwoordig, maar zo makkelijk was het niet om die plek te vinden. Want hoewel Utrecht mooie werkplekken heeft, en leuke initiatieven met flexplekken, is er niks ‘s avonds open en overdag is voor mij gewoon geen optie.

Desperate als ik was, ben ik dan maar voor eventjes naar de (altijd met laptops gevulde) Coffee Company gegaan. Ik moest toch iets vinden waar ik aan de slag kon gaan. Het voelde als verraad naar mijn favo coffee tentje om koffie te drinken bij een ander, maar het was voor het goede doel. Ik ging immers niet gezellig sociaal doen en van koffie genieten, ik wilde gewoon aan het werk. En inderdaad het werkte direct. De werkspirit was meteen gevonden alsof het gewoon even geparkeerd stond, klaar om gebruikt te worden wanneer nodig. De koffie was er niet geweldig en de muziek al helemaal niet, het was de warmste dag van de week, er was bijna niemand, de tafel stond te ver van de bank en ik voelde me enorm bekeken, maar zelfs onder die omstandigheden werkte ik heerlijk.

Hoewel de website aangaf dat ze om 19.00 zouden sluiten, voelde ik me om 18.00 ook al wel heel erg bekeken doordat de tent nagenoeg leeg was. Dus na dat kleine (productieve) uurtje vertrok ik alweer. Tijd voor een andere plek. De bieb sloot, de andere koffietentjes waren net zo leeg en dus koos ik een parkje. Het was er verlaten en ik voelde me wederom bekeken door het tuig dat er rond hing. Maar net zoals in de koffietent was de werkspirit er nog steeds en werkte ik weer een uurtje vrij productief.

De rest van de week bleef zo: af en toe een dag waar ik weer lekker een paar uurtjes kon werken. Soms bij een vriend, soms in een koffietentje, maar allemaal productief en allemaal prima om er een (paar) uur te werken.

Nu ik wist dat ik het ook gewoon redde door het internet uit te zetten, besloot ik de maandag erop een héle dag in te plannen op de studio op die manier. Met laptop, zonder internet dus.

En zoals verwacht werkte het inderdaad voortreffelijk. Eindelijk een hele dag weer echt werken! Ik maakte af wat ik vorige week had uitgewerkt. Schreef de eerste blogpost (zonder te posten natuurlijk, want ik had geen internet), werkte aan een t-shirt als verjaardagscadeautje voor een vriend, en begon met visuals maken van de kast die ik vorige maand al had ontworpen.

Ook deel 2 beschouwde ik daarbij als geslaagd.

Als ik nou weer mijn werkspirit kwijt ben, ga ik gewoon weer een dagje balansen door mezelf te verplichten om met alleen een schetsboekje aan het werk te gaan. En dan raak ik vanzelf weer op het juiste pad. Daarna is vasthouden dus ook prima te doen, alles stapje voor stapje. Maar het is zeker niet alleen het einddoel waarvoor ik het doe, het is de reis zelf die net zo leuk is.

Balansdagje 1/2

Deel 1 • De zoektocht (een dag werken zonder computer)

Het was vorige week maandag al de bedoeling om dit experiment te doen, maar toen mislukte het omdat het spontaan prachtig weer werd en ik eigenlijk ook maar half gemotiveerd was.

De bedoeling was een dagje ontwerpen/werken, maar dan zonder computer. Ik had natuurlijk al kunnen weten dat die eerste poging in het water zou vallen toen ik ’s ochtends zoals gewoonlijk mijn laptop zachtjes in mijn tas liet glijden. Ik hield mezelf nog voor om alleen ‘s middags dan het apparaat dicht te klappen of dat ik gewoon geen internet zou gebruiken. Tig excuses kon ik bedenken waarom ik wél een computer nodig had en hoewel geen van allen echt waarde had was deze halve motivatie voldoende om het experiment te doen mislukken. Het maakte me wel des te gemotiveerder om het een volgende keer goed aan te pakken.

Een dag werken zonder computer dus. Ik merkte aan mezelf, zeker op zondagen, dat ik een dag lang achter mijn computer kon zitten zonder iets te doen. Loze uurtjes, de tijd doden, me vervelen, maar ondertussen was er wel ook allerlei werk dat ik dan liet liggen. Het lukte me maar niet om die uren om te zetten naar productieve uren. Terugdenkend bedacht ik dat mijn meest productieve uren vaak in de trein waren geweest. Waarschijnlijk om de reden dat ik van te voren bedenk wat ik wil gaan doen op zo’n moment. Ik besluit welk project er afgerond moet worden of welke presentatie ik moet voor bereiden. Mijn gewoonlijk twee uur durende treinritjes vliegen dan voorbij omdat ik heerlijk aan het werk ben en het eindstation komt me bijna altijd veel te vroeg.

Het lijkt een beetje op wat mijn fotografie-docent me ooit vertelde over analoog versus digitaal fotograferen. Analoog fotograferen zorgt ervoor dat je van te voren goed na denkt over wat je op de foto wilt zetten; je regisseert eerst de scene en daarna maak je daar een goede foto van, omdat je maar één kans hebt. Denk maar aan een polaroid camera, je gaat niet drie keer dezelfde foto maken, dat is zonde. Met digitaal fotograferen daarentegen zetten we eerst tien keer dezelfde scene op de foto, om vervolgens thuis de beste uit te kiezen. (Oftewel, analoog is: scene bedenken, kijken, schuiven, kijken, nog ietsje anders, kijken, ja dit is hem, -klik-. Digitaal is: scene zien, -klik-, schuiven, -klik-, nog ietsje anders, -klik-, ja dit is hem, -klik-)

Na dat besef over mijn loze zondagen, ontstond het plan een dag zonder computer te werken om op zoek te gaan naar die werkspirit die ik heb in de trein. Gewoon kijken wat er gebeurt als je een keurige werkdag van acht uur op de studio moet voltooien met alleen een pen en een Moleskine boekje.

Afgelopen maandag was het dan zo ver. Deze keer had ik het goed aangepakt; ik verruilde mijn laptop voor een schetsboek, vertelde het de mensen op de studio (zodat ze me weg mochten slaan mocht ik achter een computer kruipen), installeerde mezelf op de gloednieuwe bank daar (want zitten met een schets/notitie boek vereist een andere houding dan achter de computer). En begon.

Het begon vooral met woorden. Eerst lijstjes met wat ik nog moest doen, daarna hóe ik dat dan zou doen.  Ik werkte bijvoorbeeld uit hoe de drie presentatietekeningen er uit moesten komen te zien om mijn ontwerp van mijn kast presentabel te maken. En maakte alles zo klaar dat ik het alleen nog maar hoefde in te voeren in de computer. “Your computer is just a tool” (Uit: Graduation guide for design students- Moniek paus) was de herhalende boodschap aan mezelf.

En daarna raakte ik in de flow. Een soort trance. Ik schreef mijn gedachtes op, woorden, halve zinnen, vragen aan mezelf, herhalingen van belangrijke punten. Gewoon zoals het in mijn hoofd altijd al gaat, maar dan zonder af te dwalen en te gaan dagdromen, zodat ik verder kon komen, en verder en verder..

Ik begon te schetsen. Alles. Ook als ik het niks waard vond en schreef daarna op waarom ik het dan niks vond. Meestal was dat iets als: “Maar waarom? Does it have a heart? Wat wil je nou communiceren?” En op basis daarvan ging ik door. En zo veranderde het uiteindelijk van pagina’s met woorden in pagina’s met schetsjes.

Ik zat er heerlijk in en het eindresultaat qua ontwerpen maakte me niet zo heel veel uit, ik had dat gevoel, die werkspirit waar ik naar op zoek was, gevonden. Missie geslaagd!

Het was precies waar ik behoefte aan had. Een dag werken zonder computer blijkt me structuur te geven, door mijn gedachtes niet los te laten fladderen maar op te schrijven. Maar vooral ook dat ik van te voren nadenk over wat ik wil en dan de computer puur als 'tool' kan gebruiken. Daar waar hij ook voor bedoeld is in de creatieve industrie naar mijn mening.

Deel 1 is gelukt. Gezocht en gevonden. Deel 2 is het vasthouden van dat gevoel, maar wel met een klein stapje meer. Komende maandag ga ik werken op de studio mét laptop, maar zonder internet..

Volgende week dus deel 2 – Het gevoel vasthouden (werken zonder internet)