Het Super Dapper Kinderboekenbal

Dinsdag 4 oktober was het dan eindelijk zo ver: de avond van het kinderboekenbal! Het was de dag waar ik (en de hele groep denk ik) al 2 maanden naar uitkeek en naar toe werkte. En toen alles stond en de mensen begonnen binnen te druppelen viel dat helemaal niks tegen. In tegendeel: het was geweldig!

Dat ik zag dat de eerste kinderen op mijn wand schreven gaf me kippenvel en toen ik vanaf het balkon naar beneden keek naar onze mooi uitgelichte 'antihelden stad' kreeg ik toch wel wat vochtige oogjes. Hier doe je het voor. Hier werk je 2 maanden naar toe. Die avond kwam alles zo mooi samen en was het precies wat ik hoopte dat het zou zijn! Of misschien wel ietsje meer.

Ik kon met moeite twee voorbeelden bedenken om de zin "ik was dapper toen.." aan te vullen op mijn wand. Maar de kinderen hadden zonder twijfel de meest prachtige dingen op de signeerwand geschreven:

"Ik was dapper toen...mijn ouders gingen scheiden"
"Ik was dapper toen...mijn kat stierf"
"Ik was BEN dapper toen...PUNT"
"Ik was dapper toen...ik een spreekbeurt gaf"
"Ik was dapper toen...ik al snel zei hoe lief ik je vond"
"Ik was dapper toen..ik alleen door het donkere bos liep"
(En mijn persoonlijke favoriet:)
"Ik was dapper toen..ik het opnam voor iemand die door de rest van de klas werd gepest"

Gedurende de twee werkmaanden heb ik met enorm veel plezier gewerkt aan het decor, vooral de laatste (bouw)maand. Het waren lange dagen en sommige dagen ging ik dan ook 's ochtends heel erg moe heen, maar dan kwam ik altijd met meer energie dan ik ooit heb gekend er weer vandaan. Zo'n dag werken gaf veel resultaat en dus ook veel voldoening. Elke dag zag je het decor letterlijk groeien en de loods werd langzaam en kleurrijk gevuld met enorme gebouwen, planten, krokodillen, superhelden, enz.

In elk project zijn er ups en downs, maar ik heb met dit project maar twee keer een heel klein minder leuk momentje gehad, en die waren puur op onzekerheid gebaseerd. "Ideeën in de magnetron" was zo'n momentje, want: "kunnen we wel iets moois verzinnen? wat gaan we nou maken?" En de eerste dag in het atelier vond ik ook een beetje eng: "zou alles wel goed gaan? komen we problemen tegen? waar begin je? hoe gaat de samenwerking verlopen?". Maar die momenten horen erbij en werden keihard weggeblazen door al het goede: Het liep namelijk voorspoedig, de samenwerking was goed, de groep was enorm leuk, we maakten flinke progressie, we liepen op schema, ik had veel plezier en wat we maakten zag er goed uit en precies zoals we hoopten.

Op Facebook hield ik een openbaar fotoalbum bij met het hele ontwerp- en bouwproces wat vooral werd gewaardeerd door familie en vrienden, omdat ik bijna geen tijd had voor sociale contacten. Zo kon toch iedereen volgen wat ik aan het maken was en was het hele proces zichtbaar ipv alleen het eindresultaat. Op boekblad.nl staan verder nog de nodige foto's van de avond zelf, met veelal onze anti-helden stad op de achtergrond.

Toewijding en passie is wat een project als het kinderboekenbal nodig heeft denk ik, en als je je er volledig in gooit met hart en ziel, dan raakt het je ook diep als alles uiteindelijk samen komt. Kortom: wat een fantastische ervaring!