Jaaroverzicht

Eind december, dé tijd om terug te kijken naar het afgelopen jaar en vooruit te kijken naar het komende jaar. Nare dingen achterlaten en het jaar erop weer fris beginnen met alle goeie dingen van het voorgaande jaar.

2011 was voor mij niet zomaar een nieuw jaar, het was een jaar dat enorm verschilde ten opzichte van alle jaren ervoor. Het was het jaar dat ik definitief afscheid nam van mijn oude leven.

Ergens in 2010 begonnen die veranderingen al en bij het begin van 2011 had ik mijn nieuwe leven omarmd. Ik had mijn veilige leven in Leeuwarden verlaten, had mijn appartement omgeruild voor een zolderkamertje in Groningen, leefde voor het eerst een echt studentenleven, ruilde mijn auto om voor een fiets, zei gedag tegen mijn lieve katjes, vrienden, en verbrandde mijn schepen. Ik kreeg er heel veel voor terug. Ik ervaarde liefde en het leven, ik leerde mezelf kennen, mezelf zijn en mezelf geven. (verpest ik het nu door te zeggen dat dat rijmt?)

2011 begon zoals elk jaar met alle mooie dingen die ik wilde doorzetten van het jaar daarvoor. Alleen waren het er in dit geval dus wel heel veel. Ik had geproefd van een leven waar ik nog veel meer van wilde.

2011 begon ook met een einde. Er viel een last van mijn schouders toen ik mijn eindexamenpresentatie had gehouden en ik stiekem al wel wist dat ik het had gehaald. De tranen van opluchting werden beloond. Ik sloot mijn eindexamen glansrijk af en beëindigde daarmee 4,5 jaar kunstacademie.

Tijdens het afstuderen kon ik niet wachten om eindelijk dingen voor mezelf te mogen ontwerpen. Alle tijd van de wereld zou ik hiervoor hebben als ik klaar was met school. En die tijd had ik, en hoe heerlijk het ook was dat ik geen verantwoording meer hoefde af te leggen voor mijn ontwerp-keuzes, het kwam er niet van. Ik was moe. Na al dat harde werken was ik toe aan rust, écht ontspannen, even niet ontwerpen. En dat deed ik. Lekker helemaal niks. Niks anders dan dromen en de toekomst voor me uit schuiven.

Een aantal maanden had ik wel nodig voordat langzaam het ontwerpen weer begon te kriebelen. Mijn toekomstplan was in 2012 naar het midden van het land te verhuizen. Maar ik begon me te beseffen als ik daar iets wilde opbouwen, ik beter alvast meteen kon beginnen. En dus begon ik met zoeken naar een woning en werk.

Mijn langgekoesterde droom kwam uit in juni: ik verhuisde eindelijk naar Utrecht. De stad waar ik al ruim 5 jaar wilde wonen. En bestempelde direct de zoektocht naar werk en projecten als prioriteit. Dat wierp gelukkig zijn vruchten af; ik werd vrijwel gelijktijdig met het verhuizen uitgekozen voor mijn eerste creatieve project , het Kringloopatelier in Deventer. Vond iets later een parttime-bijbaantje om mijn huur te kunnen betalen. Werkte mee met een project bij mijn voormalige stage bedrijf. En werd ook nog eens uitgekozen als ontwerper voor het kinderboekenbal.

Na die fantastisch drukke periode brak er een rustigere tijd aan waarin ik mooi kon bijkomen van alles en het allemaal even op een rijtje kon zetten. Inmiddels ben ik er wel uit en heb ik mijn goede voornemens op design gebied voor komend jaar gevormd. 

Ik ben er helemaal klaar voor en hoop dat 2012 me veel mooie projecten zal brengen. En natuurlijk wens ik iedereen ook een gelukkig nieuwjaar toe! 

Foto's: Julian Wassenaar

Straatpoëzie

Zo'n 2,5 jaar geleden zag ik ze voor het eerst. Nietsvermoedend stond ik al kletsend voor het stoplicht te wachten met mijn toenmalige stagebegeleider Marc Th. van der Voorn. Kort daarvoor had hij het nog over een waterdruppel in de douche die in de vorm van een hartje op de grond lag. Nu zag hij weer een hartje. "Verliefd ofzo?" grapte ik nog. Maar dit maal was het geen toevalligheidje of fantasie (want ondanks een foto als bewijs, vond ik hartjes zien in druppels toch wat dromerig). Nee dit keer was het een rood fietsersstoplichtje in de vorm van een echt hartje. Iemand had met een prachtig simpele zwarte sticker het licht zo afgeplakt dat het stoplicht een prachtig rood brandend hart was. 

In de dagen die volgden tijdens mijn half jaar durende stageperiode, zag ik rondom Utrecht Centraal overal deze stoplichten. En elke keer weer bracht het me een glimlach op het gezicht. Iemand die zijn verliefdheid met de rest van Nederland deelt? Een geheime liefdesverklaring? Of iemand die liefde toewenst voor ieder die het ziet? Een vervrolijking van het straatbeeld? Gaat het om manipulatie? Vervreemding? Wat de boodschap ook was, mooi vonden we het sowieso.

Twee jaar later keerde ik terug naar Utrecht, om er te komen wonen dit keer, en na een tijdje weer regelmatig terugkeren naar de plek waar ik toen stage liep, verschenen er ineens naast de welbekende hartjes, ook klavertjes vier op de stoplichten! Op het groene licht natuurlijk, dat wel. Zelfde soort sticker, zelfde soort poëzie. Liefde misschien niet dit keer, maar 'geluk'. Net zo mooi vind ik eigenlijk. Utrecht draagt je liefde en geluk toe.. prachtig toch? Of in ieder geval brengt het je een glimlach als je wacht!

Niet al dit soort straat-kunst kan ik waarderen. Zo is er ook een nijntje-stoplicht in Utrecht of, wie kent het inmiddels niet: het wild breien (dat tot mijn afschuw ook nog onlangs is uitgeroepen tot mooiste woord van 2011..). Maar daar heb ik dus juist helemaal niets mee. Voor mij is straatkunst, want zo noem ik het maar, pas mooi als het subtiel is; het moet er niet te dik bovenop liggen, teveel toevoeging zijn of erg opvallen. Daarnaast moet het ook een tweede laag hebben die een soort poëzie uitdraagt. Die combinatie geeft het zijn charme en schoonheid.

Zelf doneren Marc en ik inmiddels ook ons eigen cadeautje aan het centrum van Utrecht. Tijdens onze spontane actie werden we echter per ongeluk gespot door de redacteur van het AD. Wat resulteerde in een leuk stukje van Bert van den Hoed in het AD Utrecht van woensdag 23 november. Een fragment:

Utrecht • Bijna onzichtbaar zijn ze. Bijna maar niet helemaal. Laatst stond ontwerper Marc van der Voorn bij het verkeerslicht te wachten en was hij er getuige van dat iemand het zag. Een vogeltje van roestvast staal (rvs) dat achteloos is neergestreken op een verkeersbord. Moet je kijken, een vogeltje, wat leuk, had de fietser gezegd. Een simpele opmerking. Maar Marc werd er innig tevreden van. Zijn doel was bereikt. 

Sinds een dag of acht zijn de innemende vogeltjes te zien. Voor wie er een beetje oog voor heeft. Marc van der Voorn (37) is ontwerper van onder meer designlampen. En verantwoordelijk voor deze Popup-art, of stadspoëzie zoals hij het noemt. 

Voor een lamp waarbij een vogeltje op de rand zit had hij de vogeltjes ontworpen. toen de constructie van de lamp veranderde, bleef hij met een stuk of twintig beestjes zitten. Dat wilde hij niet zomaar laten gebeuren. ,,Ik heb ze nu als het ware aan de stad gedoneerd," zegt hij.

En zo kan het gebeuren dat voorbijgangers bij verkeersborden op drukke verkeersknoppunten twee mensen geconcentreerd in de weer zien met onduidelijke bezigheden. Dat zijn Marc en zijn oud-stagiare Phebe Lilian die op een trapje een vogeltje plaatsen. [..]
  
Om niet alles weg te geven moet je de vogeltjes zelf maar spotten en laat ze je vooral ook een glimlach bezorgen. Je vind ze voornamelijk door het centrum van Utrecht. Ik zou het leuk vinden als je laat weten als je er een gevonden hebt!

Publicatie Items

Toen de eindexamenexpositie van Minerva afgelopen was, noemde ik al even dat het designtijdschrift Items mij had gescout voor de eindexamenspecial van dit jaar. Een maandje geleden ongeveer ontving ik bericht dat mijn project ook door de tweede selectieronde heen was en ze het dus gingen plaatsten!

Tijdens Dutch Design Week presenteerde Items het jaarlijkse eindexamen nummer plus zijn eerste iPad app. Deze Items iPad-app, bevat de Engelse versie van de selectie van 45 eindexamenprojecten van Nederlandse en Vlaamse designopleidingen, plus essays en debat over de toestand en toekomst van het Nederlandse ontwerponderwijs.

Items heeft zowel in het magazine als bij de app een prachtig stukje tekst geschreven, gebaseerd op de informatie die hun heb gegeven. Een mooie pagina met linkjes naar m'n website en blog, ik ben er erg blij mee!

Het blad zelf over hun eindexamenspecial van dit jaar: "Items' selectie uit de nieuwe lichting ontwerpers die dit jaar afstudeerde aan de academies in Nederland en Vlaanderen. Of ze nu wereldberoemde star-designers worden, disciplines overbruggende teamwerkers of baanbrekende kunstenaars, ze hebben de eerste zware toets der kritiek buiten de opleiding doorstaan: die van de Items scouts."

Struggles

Elk jaar op de kunstacademie tijdens het voortgangsgesprek werd mij geadviseerd door mijn (al eens eerder genoemde) tekenlerares Trudy om eens een keer dronken te worden. Een raar advies wellicht. Maar wat ze daarmee bedoelde was dat de grenzen dan een beetje vervagen, je buiten de lijntjes gaat, je jezelf meer durft te laten gaan en gewoon dingen doet in plaats van er eerst over na te denken. Ik herken mezelf daar wel in en werk er dan ook nog steeds aan. Ik merk dat ik steeds iets minder gereserveerd wordt, maar soms kan het nog best moeilijk zijn.

Zeker na weer zo’n tijd van gestructureerd werken (aan het decor van het kinderboekenbal) heb ik weer veel moeite met autonoom werk. Het is een combinatie van discipline en durf. Ik mis iemand om me heen aan wie ik me verplicht voel iets te doen, een plek om heen te gaan waar ik kom speciaal voor dat doel of een deadline waarbij het dan echt af moet zijn. Maar het ligt ook aan de angst voor de eerste streep op papier. Ik krijg mezelf maar niet zover dat ik gewoon durf te tekenen/schetsen.

Dus heb ik vanavond een borreltje gedronken. Thuis. In mijn eentje. Iets wat ik anders nooit doe (ik ben echt een gezelschapsdrinker namelijk). Ik heb nieuwe muziek gezocht en gevonden, en op de prachtige klanken van Ed Sheeran zit ik met een stapel papier, buttons en een pen klaar om te tekenen..

Het is al laat, mijn grootste afleiding is vandaag niet aanspreekbaar, ik heb al de nodige sociale ontspanning gehad onder het genot van heerlijke koffie waarvan ik de naam niet meer weet, Facebook is al een tijdje vrij stil en mijn Wordfeud potjes zijn ook allemaal uitgespeeld. Ik weet precies wat ik wil doen: een aantal ontwerpen maken voor het t-shirt dat zou moeten dienen als achtergrond voor mijn buttons. Om vanuit daar dan weer een keuze te maken welke stijl het definitief wordt.

De muziek en de sereniteit van de avond slaan in als een bom. Of zou het de alcohol zijn? Ik voel me zelfs een beetje emotioneel worden als ik laat me meeslepen door de muziek. Heerlijk eigenlijk. Dat gevoel van overgave zonder na te denken is precies dat waar Trudy op doelde. Ik voel het soms in de liefde of in kleine dingen in het dagelijks leven, maar vooral als ik iets spontaans onderneem waarin ik me kan laten meeslepen. Het is een mind-set die ik steeds beter leer beheersen. Maar bij ontwerpen vind ik het nog wel wat lastig om me zo over te geven. 

Vanavond wek ik het op door de muziek en mijn Cuarenta Y Tres.  En eindelijk wordt dan de eerste lijn op papier gezet. Of het mooi is, of het wat wordt en of ergens heen gaat qua stijl doet er niet toe. Het gaat om die stap en die is eindelijk gezet. Het lukt weer en morgen ga ik daar gewoon mee door.

Het Super Dapper Kinderboekenbal

Dinsdag 4 oktober was het dan eindelijk zo ver: de avond van het kinderboekenbal! Het was de dag waar ik (en de hele groep denk ik) al 2 maanden naar uitkeek en naar toe werkte. En toen alles stond en de mensen begonnen binnen te druppelen viel dat helemaal niks tegen. In tegendeel: het was geweldig!

Dat ik zag dat de eerste kinderen op mijn wand schreven gaf me kippenvel en toen ik vanaf het balkon naar beneden keek naar onze mooi uitgelichte 'antihelden stad' kreeg ik toch wel wat vochtige oogjes. Hier doe je het voor. Hier werk je 2 maanden naar toe. Die avond kwam alles zo mooi samen en was het precies wat ik hoopte dat het zou zijn! Of misschien wel ietsje meer.

Ik kon met moeite twee voorbeelden bedenken om de zin "ik was dapper toen.." aan te vullen op mijn wand. Maar de kinderen hadden zonder twijfel de meest prachtige dingen op de signeerwand geschreven:

"Ik was dapper toen...mijn ouders gingen scheiden"
"Ik was dapper toen...mijn kat stierf"
"Ik was BEN dapper toen...PUNT"
"Ik was dapper toen...ik een spreekbeurt gaf"
"Ik was dapper toen...ik al snel zei hoe lief ik je vond"
"Ik was dapper toen..ik alleen door het donkere bos liep"
(En mijn persoonlijke favoriet:)
"Ik was dapper toen..ik het opnam voor iemand die door de rest van de klas werd gepest"

Gedurende de twee werkmaanden heb ik met enorm veel plezier gewerkt aan het decor, vooral de laatste (bouw)maand. Het waren lange dagen en sommige dagen ging ik dan ook 's ochtends heel erg moe heen, maar dan kwam ik altijd met meer energie dan ik ooit heb gekend er weer vandaan. Zo'n dag werken gaf veel resultaat en dus ook veel voldoening. Elke dag zag je het decor letterlijk groeien en de loods werd langzaam en kleurrijk gevuld met enorme gebouwen, planten, krokodillen, superhelden, enz.

In elk project zijn er ups en downs, maar ik heb met dit project maar twee keer een heel klein minder leuk momentje gehad, en die waren puur op onzekerheid gebaseerd. "Ideeën in de magnetron" was zo'n momentje, want: "kunnen we wel iets moois verzinnen? wat gaan we nou maken?" En de eerste dag in het atelier vond ik ook een beetje eng: "zou alles wel goed gaan? komen we problemen tegen? waar begin je? hoe gaat de samenwerking verlopen?". Maar die momenten horen erbij en werden keihard weggeblazen door al het goede: Het liep namelijk voorspoedig, de samenwerking was goed, de groep was enorm leuk, we maakten flinke progressie, we liepen op schema, ik had veel plezier en wat we maakten zag er goed uit en precies zoals we hoopten.

Op Facebook hield ik een openbaar fotoalbum bij met het hele ontwerp- en bouwproces wat vooral werd gewaardeerd door familie en vrienden, omdat ik bijna geen tijd had voor sociale contacten. Zo kon toch iedereen volgen wat ik aan het maken was en was het hele proces zichtbaar ipv alleen het eindresultaat. Op boekblad.nl staan verder nog de nodige foto's van de avond zelf, met veelal onze anti-helden stad op de achtergrond.

Toewijding en passie is wat een project als het kinderboekenbal nodig heeft denk ik, en als je je er volledig in gooit met hart en ziel, dan raakt het je ook diep als alles uiteindelijk samen komt. Kortom: wat een fantastische ervaring!